31. Teletext (General Information)

30.

29.

28.

27.

26.

25.

24.

23.

22.

21.

20.

19.

18.

17.

16.

15.

14.

13.

12.

Πες μου, την έχεις ξαναδιαβάσει αυτή την ιστορία;

Γνωρίζεις για τους Κόσμους, ξέρεις για το Όλον,

έχεις ακουστά για την Ουράνια Ύφανση;

Ίσως ναι, ίσως όχι.

Όπως και να ’χει, αυτά είπε ο Λευκός Λυγξ:

11.

10.

9.

8.

7.

6.

5.

4.

3.

    Σύμφωνα με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς, αν βρισκόταν στον πραγματικό κόσμο, με τη λογική και τους φυσικούς νόμους που τον όριζαν, θα της έπαιρνε δύο-τρεις μέρες να φτάσει στον προορισμό της· όμως το ταξίδι της δεν ήταν τόσο χρονοβόρο.

2.

    Όσο κι αν προσπαθούσε να διακρίνει ένα αστέρι, έστω και μικροσκοπικό, στον μαύρο καμβά που σκέπαζε αυτόν τον αλλόκοτο τόπο, δεν τα κατάφερνε· θα ήταν σίγουρη ότι βρισκόταν μέσα σε κάποιο τεράστιο κτίριο ή σε μια υπόγεια σήραγγα αν δεν ξεχώριζε καθαρά την γραμμή του ορίζοντα πέρα μακριά της. Παρηγορήθηκε με τη σκέψη ότι ίσως να ήταν η ώρα λίγο πριν το ξημέρωμα και πως σε λίγο, με την ανατολή του ήλιου, το άγχος της θα έπαιρνε τέλος. Με αυτό κατά νου, πίεσε τον εαυτό της να θυμηθεί τα γεγονότα που την είχαν φέρει σε αυτό το σημείο.

1.

Doppelgänger: στην γερμανική λαογραφία, ένα doppelgänger είναι μια οντότητα με όψη ζωντανού ατόμου, διακριτή από το φάντασμα. Η έννοια της ύπαρξης ενός σωσία, ενός ακριβούς αντιγράφου κάθε ανθρώπου είναι μια αρχαία και ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση. Το να συναντήσει κάποιος τον σωσία του είναι κακός οιωνός – σημαίνει ότι ο θάνατός του είναι κοντά.

(Encyclopedia Britannica)

Εισαγωγή

Την έχεις ξαναδιαβάσει αυτή την ιστορία; Ίσως ναι, ίσως όχι.

Μια ανάμνηση: Επιστροφή

    Το εμπορικό κέντρο του Ίστφιλντ ήταν γεμάτο κόσμο. Οι καφετερίες και τα φαστφουντάδικα ήταν κατάμεστα από πελάτες που μιλούσαν μεγαλόφωνα και γελούσαν, στα καταστήματα μπαινόβγαιναν άνδρες και γυναίκες φορτωμένοι με τσάντες και πακέτα.

Πρώτος Όροφος

«Το ξέρεις ότι ο πρώτος είναι στοιχειωμένος;» μου είπε ο μικρός.
«Χμ», απάντησα και συνέχισα να σκρολάρω στο Facebook.
«Αλήθεια σου λέω!» επέμεινε ο γιος μου πετώντας την τσάντα του στο πάτωμα. «Κάθε φορά που το ασανσέρ περνάει από εκεί τρέμει και τα φώτα αναβοσβήνουν!»
«Τόμι, μάζεψε την τσάντα σου», είπα τελεσίδικα σηκώνοντας το βλέμμα μου από το κινητό και μορφάζοντας από τον πόνο στον αυχένα μου.
Ο μικρός στραβομουτσούνιασε αλλά έκανε ό,τι του είπα.
«Ποτέ δεν με ακούς», παραπονέθηκε.
«Σε άκουσα. Στον πρώτο υπάρχουν φαντάσματα που παίζουν με το ασανσέρ».
«Καλά, την επόμενη φορά που θα μπεις θα το δεις», είπε στραβωμένος και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του.

Ζωύφια

«Γοδεφρείδε!»
Τινάχτηκα ρίχνοντας το τηλεκοντρόλ στο πάτωμα και σκορπίζοντας παντού σνακ. Η σύζυγός μου τσίριζε από την τουαλέτα.
«Τι είναι;» ρώτησα τσαντισμένος, επειδή με είχε βγάλει από εκείνο το γλυκό σημείο που ετοιμάζεσαι να βυθιστείς στη γαλήνη του ύπνου στον καναπέ.
«Ζωύφια!» ούρλιαξε η καλή μου με μια αγριοφωνάρα που θα τρόμαζε κάποιον πιο ευαίσθητο (ή απροετοίμαστο).
«Πάλι, γαμώτο», μονολόγησα κι έτρεξα στην κουζίνα.

Χώρος Στάθμευσης 188

            Είκοσι πέντε χρόνια ως επαγγελματίας οδηγός ήταν αρκετά για τον Πίτερ ώστε να δημιουργήσει μια τεράστια γκάμα από ιστορίες που μοιραζόταν με συναδέλφους του. Στους σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών που άραζαν μεταξύ των δρομολογίων τους, οι νταλικέρηδες αντάλλαζαν χρήσιμες πληροφορίες, όπως για παράδειγμα σε ποια σημεία υπήρχαν μπλόκα της τροχαίας, ποιοι δρόμοι ήταν ελλιπώς φωτισμένοι ή ποιες διαδρομές ήταν απομονωμένες κι επικίνδυνες, αλλά και ενδιαφέρουσες ή πιπεράτες εμπειρίες που είχαν· οι περισσότερες ήταν αληθινές, όμως αρκετές από δαύτες δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φαντασιοπληξίες ή φτηνές απόπειρες εντυπωσιασμού. Όσοι έλεγαν μαλακίες συνήθως γίνονταν περίγελως των υπολοίπων.

Σμαραγδένια Ομίχλη

    Ξύπνησα από την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στο μικρό διαμέρισμα που περνούσα τις μακρόσυρτες ημέρες της σύνταξής μου, πράγμα παράδοξο καθώς η τηλεόρασή μου ήταν πάντα συντονισμένη στο Weather Channel.

Οι Τόποι Πέρα Από Τον Μαύρο Καθρέφτη

    Στην αρχή το ενδιαφέρον του κοινού το τράβηξε η ευκολία με την οποία μπορούσε ο οποιοσδήποτε να αυτοπροσδιοριστεί ως καλλιτέχνης: τα πρώτα προγράμματα Τεχνητής Νοημοσύνης δέχονταν απλές εντολές και μετέτρεπαν τις λέξεις σε εικόνες – κακοφτιαγμένες και με λάθη μεν, οπτικές απεικονίσεις της φαντασίας του εντολέα δε. Ήταν διασκεδαστικά, ήταν προσιτά και ήταν δωρεάν, αν και είχαν έναν περιορισμό στο πόσα αποτελέσματα μπορούσαν να παράγουν ανά ημέρα.

Δεκατρία Δευτερόλεπτα

 

Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ. Με θυμάμαι να τρέχω με τη μηχανή μου, ένα φορτηγό μπροστά μου, έναν ελιγμό, μετά τίποτα.