Υπάρχει ένα επίπεδο ύπαρξης που η ροή του χρόνου του
αποτελείται από ένα συνονθύλευμα περαστικών στιγμών που δεν όμως υπήρξαν ποτέ,
ένα αμάλγαμα πιθανών γεγονότων που δεν ζήσαμε.
Σε εκείνο τον τόπο,
χαμένα μέσα σε άπειρα συμβάντα που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί,
βρίσκονται όλες οι γιορτές που θέλαμε να οργανώσουμε αλλά δεν προλάβαμε,
όλα τα μοναχικά Χριστούγεννα που ευχόμασταν να γίνουμε ξανά παιδιά,
όλα τα ρεβεγιόν με ανθρώπους που έφυγαν προτού προλάβουμε να τους πούμε ότι τους αγαπάμε·
λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα, σε μια χιονισμένη, ακίνητη επικράτεια με άδεια σπίτια.
Στα εγκαταλελειμμένα δωμάτιά τους βασιλεύει ο απόηχος ξεχασμένων φωνών,
ο απόμακρος ήχος ενός πιάνου,
τα ξεθωριασμένα φωτάκια στολισμένων δέντρων που ξεψύχησαν μάταια,
για να στολίσουν μια εναλλακτική πραγματικότητα που δεν συνέβη ποτέ.
Οι σοφοί ισχυρίζονται πως εκείνο το σκοτεινό βασίλειο είναι απρόσιτο·
ότι δεν μπορείς να βαδίσεις στους κενούς δρόμους του,
ούτε να επισκεφτείς τα ξεχασμένα σπίτια του –
όμως, κάποιες φορές,
όταν στο μυαλό σου αναδύονται αναμνήσεις που δεν είσαι σίγουρος αν είναι αληθινές ή όχι,
τότε, να ξέρεις,
ένα κομμάτι του εαυτού σου ήδη περιπλανιέται στις ερημιές του,
κοιτάζοντας μέσα από θολά τζάμια,
ψάχνοντας για πρόσωπα ξεχασμένα, για γέλια σβησμένα,
αναζητώντας μάταια όσα δεν συνέβησαν ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου