“Στο τέλος, μόνο οι αναμνήσεις μένουν”.
Αυτό συνήθιζε να λέει η μάνα μου όταν πάτησα τα τριάντα. Αγχωμένος από τις υποχρεώσεις (δύο παιδιά, δάνειο για το σπίτι, απαιτητική δουλειά) είχα καταλήξει να αγκιστρώνομαι συχνά στο παρελθόν για να πάρω μερικές ανάσες ανακούφισης, να θυμηθώ πως η ζωή ήταν όμορφη. Έλεγα ψέματα στον εαυτό μου πως, όταν ήμουν μικρός, όλα ήταν καλύτερα. Πάσχιζα να πιστέψω πως τότε δεν είχα έγνοιες και πως κάθε μέρα μου ήταν βουτηγμένη στην ευτυχία. Αγνοούσα επιδεικτικά οποιαδήποτε άσχημη μνήμη, τα άγχη του σχολείου και της εφηβείας, τα συναισθήματα πανικού που ακολουθούσαν τα καρδιοχτύπια μου για την συμμαθήτρια που μου άρεσε.
