Νυχτερινή Φωνή 013 - Οι Πιστοί

Νυχτερινή Φωνή

Εκπομπή 013 – 24/12/2017

(Ηχητικό σήμα KDAT)
(Τραγούδι: Billy Mack – Christmas Is All Around)

Ματ: Έι, για μια στιγμή νόμιζα ότι ο Τεντ θα έβαζε το Last Christmas των Wham, δεν μπορείτε να φανταστείτε την ανακούφισή μου!
Είναι παραμονή Χριστουγέννων, αγαπητοί ακροατές! Η αγαπημένη γιορτή μικρών και μεγάλων και... πιο μεγάλων, όπως ο Τεντ.

Τεντ: (από το βάθος) Φαγώθηκες μαζί μου σήμερα!
Ματ: Αφού ξέρεις ότι λατρεύω να σε πειράζω! Είστε συντονισμένοι στον KDAT όπως πάντα, στους 103,2, κι αν είμαι λίγο παραπάνω ενθουσιασμένος απ' ό,τι με έχετε συνηθίσει, αυτό οφείλεται στην Άλις η οποία έφερε μαζί της ένα ωραιότατο μπουκάλι Southern Comfort!
Άλις: (από το βάθος) Το οποίο έχεις φτάσει ήδη στην μέση.
Ματ: Μπα, είναι μέρες γιορτής. Η ώρα είναι δώδεκα και δέκα ακριβώς και οι τηλεφωνικές μας γραμμές είναι ανοιχτές – μην ξεχνάτε το νούμερό μας, το 775-835-1663, όπου η Άλις σας περιμένει για να σας βγάλει στον αέρα, για να μας διηγηθείτε τις δικές σας τρομακτικές εμπειρίες!
(σοβαρή φωνή)
  Είναι μέρες γιορτής, αλλά για το Κάρλιν αυτές είναι μέρες ανησυχίας. Τα τρία παιδιά παραμένουν αγνοούμενα, οι οικογένειές τους είναι σε απόγνωση και, για να πω την αλήθεια, το χριστουγεννιάτικο πνεύμα δεν φαίνεται να έχει επιδράσει στους συμπολίτες μας. Ο αρχηγός Κάμπελ δεν θέλησε να κάνει κάποιο σχόλιο σχετικά με την εξέλιξη των ερευνών, αν και υπάρχουν αναφορές ότι το FBI έχει εμπλακεί στην υπόθεση. Περισσότερες πληροφορίες στο σύντομο δελτίο ειδήσεων στις 00.30 με την Σίντι Γιανγκ.
  Εμείς θα συνεχίσουμε με την κανονική ροή του προγράμματός μας. Η Άλις με ειδοποιεί πως έχουμε ήδη τον πρώτο μας ακροατή. Καλησπέρα!
Ακροατής: Ναι, καλησπέρα και χρόνια πολλά!
Ματ: Χρόνια πολλά, φίλε μου! Το όνομά σου;
Ακροατής: Πίτερ! Θέλω να πω πως παρακολουθώ την εκπομπή σου από την αρχή και πιστεύω πως είναι μια από τις καλύτερες εκπομπές της Αμερικής!
Ματ: Χαίρομαι πολύ που το ακούω αυτό, Πίτερ, και χαίρομαι επίσης που μαθαίνω πως δεν είμαι ο μοναδικός που έχει κατεβάσει μισό μπουκάλι ουίσκι απόψε. Τι ηλικία έχεις, Πίτερ;
Ακροατής: Είμαι 23.
Ματ: Και από που μας τηλεφωνείς;
Ακροατής: Από το Ρίνο.
Ματ: Τέλεια. Υποθέτω πως μας ακούς μέσω διαδικτύου, σωστά;
Ακροατής: Ε, ναι.
Ματ: Έχω στείλει αλλεπάλληλα σημειώματα στην διοίκηση του σταθμού για να τοποθετήσουμε μια μεγαλύτερη κεραία αλλά προς το παρόν προτιμούν να δίνουν τα λεφτά ως μπόνους στον Τεντ. Αλλά δεν πειράζει, το ίντερνετ μάς φέρνει πιο κοντά. Τι θα ήθελες να μας πεις απόψε, Πίτερ;
Ακροατής: Εμ, σκέφτηκα πως, επειδή είναι Χριστούγεννα, θα μπορούσα να σας πω κάτι που μου είχε τύχει πριν... εμ, δεκαπέντε χρόνια πάνω-κάτω.
Ματ: Μια επίκαιρη ιστορία λοιπόν! Ο λόγος σε σένα, Πιτ.
Ακροατής: Ναι... λοιπόν, ήμουν πολύ μικρός τότε, 8 χρονών. Θυμάμαι ότι κάθε παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς σε όλη την πόλη κυκλοφορούσαν μικρές ομάδες που τραγουδούσαν τα κάλαντα. Συνήθως ήταν χορωδίες από τις εκκλησίες της πόλης, κρατούσαν πάντα ένα κουτάκι για δωρεές υπέρ των φτωχών, αλλά υπήρχαν και φοιτητές που τραγουδούσαν με κιθάρες και κρουστά. Κάποιες φορές έβλεπες ολόκληρα συγκροτήματα στις γωνίες των δρόμων, με ντραμς, ηλεκτρικές κιθάρες, αρμόνιο και μπάσο. Όταν έγινα 18 μπήκα κι εγώ σε ένα τέτοιο συγκρότημα. Φάση είχε.
  Τέλος πάντων, κάθε παραμονή οι ομάδες ξεκινούσαν από πολύ πρωί. Συνήθως οι χορωδίες επισκέπτονταν πολυκατοικίες και σπίτια της ενορίας τους αλλά δεν ήταν ασυνήθιστο να συναντιούνται και δύο διαφορετικές ομάδες στην ίδια γειτονιά. Τις μισές φορές διαπληκτίζονταν, τις άλλες μισές έδιναν τόπο στην οργή λόγω των ημερών.
  Εγώ έμενα (μένω ακόμα δηλαδή) σε πολυκατοικία. Η χορωδία της ενορίας μου έλεγε τα κάλαντα ανά όροφο: χτυπούσαν όλα τα κουδούνια και, όταν άνοιγε η πρώτη πόρτα, ξεκινούσαν με το We Wish You A Merry Christmas και το First Noel, συνέχιζαν με το Silent Night (αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο μου) και τέλειωναν με το O Come, All Ye Faithful. Στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, που ήταν στην γειτονιά μου, είχαμε τον πάτερ Φλάναγκαν – ήταν Ιρλανδός ή Άγγλος, δεν θυμάμαι – και κάθε χρόνο προσπαθούσε να διδάξει στο ποίμνιό του μερικά παραδοσιακά τραγούδια της πατρίδας του. Το τελευταίο τραγούδι πάντα μου ακουγόταν αστείο, χαχα. Στο τέλος σχεδόν όλοι οι ένοικοι βρισκόμασταν στον διάδρομο. Τότε ένα μέλος της χορωδίας (ήταν πάντα κοριτσάκι, απ' όσο θυμάμαι) πήγαινε σε κάθε διαμέρισμα κρατώντας το κουτί με τις δωρεές. Ο πατέρας μου πάντα έδινε πενήντα δολάρια.
Ματ: Πίτερ, δεν μ' αρέσει να το κάνω αυτό, αλλά θα πρέπει να συντομεύεις λίγο την ιστορία. Σήμερα έχουμε πολλούς ακροατές που θέλουν να βγουν στον αέρα, οπότε θα πρέπει να βάλω ένα δεκάλεπτο όριο στις συμμετοχές σας.
Ακροατής: Ναι, ναι, συγγνώμη, παρασύρθηκα. Γενικά έχω καλές αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων. Είχα βασικά, μέχρι... μέχρι τις γιορτές του 2002.
  Τέλος πάντων, όπως σου είπα και πριν, δεν ήταν ασυνήθιστο κάποιες φορές να μας λένε τα κάλαντα δύο διαφορετικές χορωδίες. Όμως εκείνα τα Χριστούγεννα που θυμάμαι πιο έντονα ήταν εκείνα που επισκέφτηκε την πολυκατοικία μας μια διαφορετική ομάδα.
  Θυμάμαι πως, όταν χτύπησαν το κουδούνι μας, έτρεξα να ανοίξω αλλά ο πατέρας μου μού φώναξε να περιμένω. Δεν είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που είχε φύγει η χορωδία. Πήγε ο ίδιος να ανοίξει αλλά κοίταξε πρώτα από το ματάκι της πόρτας. Τον θυμάμαι να παίρνει μπερδεμένο ύφος και να μονολογεί: 'Τι στο διάολο είναι αυτό...'
  Όπως καταλαβαίνεις η περιέργειά μου έφτασε στα ύψη. Τον ρώτησα τι ήταν και μου είπε να μην κουνηθώ από την θέση μου. Μετά πήγε στο σαλόνι και τον άκουσα να σηκώνει το τηλέφωνο. Όπως ήταν φυσικό δεν τον άκουσα κι έτρεξα στην πόρτα. Ανέβηκα σε μια καρέκλα και κοίταξα από το ματάκι και είμαι σίγουρος ότι πήρα την ίδια έκφραση με τον πατέρα μου όταν είδα τη νέα χορωδία.
  Καταρχάς ήταν όλοι περίεργα ντυμένοι. Φορούσαν διάφορα κουρελιασμένα ρούχα, σαν να ήταν άστεγοι, και σακιά στο κεφάλι. Ήταν πέντε, τέσσερις άντρες και μια γυναίκα.
Ματ: Εμ... σακιά;
Ακροατής: Ναι, σακιά, σαν αυτά που βάζουμε τις πατάτες. Είχαν ζωγραφίσει πάνω τους με μαύρη και κόκκινη μπογιά γουρλωτά μάτια και τεράστια χαμόγελα. Ήταν πολύ τρομακτικό. Κρατούσαν μεταλλικές βέργες που άρχισαν να τις χτυπούν μεταξύ τους και να τραγουδάνε το Merry Christmas με στριγκές φωνές.
  Ανατρίχιασα αλλά με είχαν συνεπάρει κιόλας. Υπήρχε κάτι πολύ αλλόκοτο στην εμφάνιση και στο τραγούδι τους. Καμιά πόρτα δεν είχε ανοίξει κι ένας από αυτούς ξαναχτύπησε τα κουδούνια.
  Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως οι στίχοι ήταν αλλαγμένοι. Δεν μιλούσαν για χαρούμενα Χριστούγεννα και δώρα και γλυκά, αλλά για το σκοτάδι που θα σκέπαζε την πλάση, για αίμα και πλάσματα που περιπλανιούνται ανάμεσα στα άστρα. Μακάρι να θυμόμουν τους στίχους για να στους πω, αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια και, δεν θα σου πω ψέματα, προσπάθησα να ξεχάσω τα πάντα από εκείνη την μέρα.
Ματ: Δεν πίστεψες ότι ίσως έκαναν πλάκα; Θέλω να πω, ίσως να ήταν φοιτητές ή απλώς παιδιά που γιόρταζαν το Halloween με δυο μήνες καθυστέρηση.
Ακροατής: Βασικά όχι, δεν μου πέρασε από το μυαλό. Το βρήκα ανατριχιαστικό, περίεργο και ήθελα πραγματικά να το δω (σαν να ήταν κάποιο είδος σόου) αλλά δεν σκέφτηκα ποτέ πως έκαναν πλάκα. Μετά από αυτό που έγινε κατόπιν βέβαια κατουρήθηκα πάνω μου. Έκανα μήνες να κοιμηθώ χωρίς εφιάλτες.
Ματ: Τι έγινε;
Ακροατής: Ένας ένοικος άνοιξε την πόρτα του. Δεν ξέρω αν τους είχε δει από το ματάκι και αποφάσισε να μάθει τι συνέβαινε ή απλώς τους άνοιξε από συνήθεια. Έμενε στο διαμέρισμα απέναντι από το δικό μας, πρέπει να ήταν στην ηλικία του πατέρα μου. Είχε μια κόρη λίγο μικρότερη από μένα κι ένα μωρό, που τότε πρέπει να ήταν τριών μηνών ή κάπου εκεί.
  Η χορωδία στράφηκε προς το μέρος του κι εκείνος πάγωσε. Νομίζω πως δεν πρόλαβε να συνειδητοποιήσει πως κάτι πήγαινε στραβά. Η γυναίκα της χορωδίας τον πλησίασε και υποκλίθηκε. Κι όσο εκείνος έστεκε ακίνητος και μπερδεμένος, η γυναίκα έβγαλε ένα μαχαίρι και... και του έκοψε τον λαιμό!
Ματ: Τι;
Ακροατής: Ναι, το είδα με τα μάτια μου. Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο – οι υπόλοιποι τέσσερις μπήκαν στο διαμέρισμα, όσο η γυναίκα έσκυβε πάνω από τον γείτονά μας και κάτι του ψιθύριζε. Και την είδα να... να... άρχισε να του κόβει το πρόσωπο σε λωρίδες και να του το αφαιρεί! Χριστέ μου, θα έπρεπε να έχω τρέξει να κρυφτώ στο δωμάτιό μου αλλά δεν μπορούσα ούτε να τσιρίξω! Τον έβλεπα να προσπαθεί να πάρει ανάσα, το στήθος του ανεβοκατέβαινε, αλλά είχε χάσει πολύ αίμα. Και η γυναίκα τραγουδούσε ακόμα εκείνο το φρικτό τραγούδι!
  Άκουσα φασαρία στο απέναντι διαμέρισμα, πράγματα που έσπαγαν, γυναικεία ουρλιαχτά και παρανοϊκά γέλια. Δεν ξέρω πόση ώρα βρίσκονταν εκεί μέσα αλλά μετά από λίγο ένας από τους άντρες άφησε ένα ματωμένο κουρέλι στην αγκαλιά της γυναίκας. Εκείνη το χάιδεψε και το λίκνισε και τότε κατάλαβα ότι δεν ήταν κουρέλι, ήταν το μωρό. Πρέπει να άφησα μια κραυγή εκείνη τη στιγμή, γιατί η γυναίκα στράφηκε απότομα προς το μέρος της πόρτας μας. Ανασήκωσε το σακί που κάλυπτε το πρόσωπό της και την είδα να χαμογελάει. Τα χείλη της ήταν ξερά και σκασμένα και τα δόντια της μαυρισμένα. Στο σαγόνι της είχε κάθετες χαρακιές που έφταναν μέχρι τον λαιμό της. Τοποθέτησε το μωρό στην αγκαλιά του πατέρα του που ψυχορραγούσε ακόμα, σηκώθηκε όρθια και ζωγράφισε ένα σχέδιο στον τοίχο με το αίμα που είχε στα χέρια της. Ήταν παράξενο, ένα κρανίο με κάτι τρεμουλιαστές γραμμές από κάτω του, σαν πλοκάμια.
Ματ: Ο πατέρας σου που ήταν όλη αυτή την ώρα;
Ακροατής: Είχε πάρει τηλέφωνο την αστυνομία και έδινε τα στοιχεία του. Μόλις με άκουσε να φωνάζω ήρθε τρέχοντας. Με κατέβασε από την καρέκλα, έριξε μια ματιά στον διάδρομο και χλόμιασε. Κλείδωσε την πόρτα και με έστειλε στο δωμάτιό μου. Δεν ξέρω τι έγινε μετά, θυμάμαι που είχε έρθει η αστυνομία αλλά οι δολοφόνοι είχαν φύγει.
Ματ: Έμαθες ποτέ τι συνέβη εκείνη τη μέρα; Τους έπιασαν ποτέ;
Ακροατής: Όχι. Ανέφεραν τους φόνους στις ειδήσεις, η αστυνομία πήρε καταθέσεις απ' όλους τους ενοίκους του ορόφου κι εξαπέλυσε ανθρωποκυνηγητό, αλλά δεν τους βρήκαν. Πολλοί ισχυρίζονταν ότι ήταν μέλη αίρεσης κι ότι έκαναν ανθρωποθυσίες για να εξευμενίσουν τις οντότητες που λάτρευαν. Δεν ξέρω, προσπάθησα πάρα πολύ να τα ξεχάσω όλα αυτά αλλά δεν τα κατάφερα. Κάθε Χριστούγεννα ανατριχιάζω στην θύμησή τους. Και... ακόμα πιστεύω ότι θα επιστρέψουν, κάποια Χριστούγεννα θα χτυπήσει το κουδούνι και θα είναι αυτοί, με τις φριχτές τους μάσκες και τις σιδερένιες βέργες.
Ματ: Λογικότατο μου ακούγεται να φοβάσαι ακόμα. Ήσουν παιδί και είδες μια τρομερή σκηνή, Πίτερ. Έχεις να προσθέσεις κάτι άλλο;
Ακροατής: Όχι... απλώς να προσέχετε ποιος χτυπάει το κουδούνι σας, παιδιά. Εγώ διπλοκλειδώνω και πάντα τσεκάρω από το ματάκι. Κι έχω πάντα δίπλα στην πόρτα ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, καλού-κακού.
Ματ: Καλά κάνεις. Ο κόσμος μας έχει γίνει πολύ παράξενος τα τελευταία χρόνια. Καλό σου βράδυ, Πίτερ, και καλές, ήσυχες γιορτές να έχεις.
Ακροατής: Καληνύχτα, Ματ. Καλά Χριστούγεννα.
Ματ: Εμείς είμαστε εδώ, στην Νυχτερινή Φωνή του Κάρλιν, την μοναδική εκπομπή που μπορεί να σας κάνει να χάσετε το κέφι σας ακόμα και τις γιορτινές μέρες. Μείνετε συντονισμένοι γιατί μετά το τραγούδι θα επανέλθουμε με νέο ακροατή!

(Τραγούδι: Wham – Last Christmas)

Ματ: (από το βάθος) Ωχ, όχι.