Δεν περίμενα ότι θα ζούσα αρκετά για να δω το τέλος του κόσμου. Κι όμως, να 'μαι εδώ, σε μια μισογκρεμισμένη, ξύλινη καλύβα που είχα χρόνια να επισκεφτώ, μακριά από κάθε ζωντανό άνθρωπο, παρακολουθώντας τα τελευταία λεπτά του ανθρώπινου είδους να κυλάνε ανεπιστρεπτί.
Η καλύβα βρίσκεται σε μια πλαγιά του Μάουντ Γουίλσον, περιτριγυρισμένη από πεύκα, οξιές, ενδιαμέσους, σημύδες κι ένα σωρό από είδη θάμνων που ποτέ μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τα ονόματα τους. Τις καλές ημέρες μπορούσες να δεις το δάσος να πλημμυρίζει από ζωή· κάστορες, άλκες, αλεπούδες, ρακούν και, αν ήσουν αρκετά άτυχος, αρκούδες.
Όχι πια – τις τελευταίες ώρες ολόκληρο το δάσος είναι σιωπηλό. Με την εξαίρεση του ανέμου κι ενός μοναχικού κογιότ που ούρλιαξε θρηνητικά λίγο αφότου ο ήλιος έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να δύσει, δεν έχω ακούσει τίποτα άλλο. Τα ζώα του δάσους, μικρά και μεγάλα, κρύβονταν στις φωλιές τους κι ολόκληρη η φύση έμοιαζε να κρατάει την ανάσα της, περιμένοντας μαζί μου το αναπόφευκτο τέλος.
