«Το ξέρεις ότι ο πρώτος είναι στοιχειωμένος;» μου είπε ο μικρός.
«Χμ», απάντησα και συνέχισα να σκρολάρω στο Facebook.
«Αλήθεια σου λέω!» επέμεινε ο γιος μου πετώντας την τσάντα του στο πάτωμα. «Κάθε φορά που το ασανσέρ περνάει από εκεί τρέμει και τα φώτα αναβοσβήνουν!»
«Τόμι, μάζεψε την τσάντα σου», είπα τελεσίδικα σηκώνοντας το βλέμμα μου από το κινητό και μορφάζοντας από τον πόνο στον αυχένα μου.
Ο μικρός στραβομουτσούνιασε αλλά έκανε ό,τι του είπα.
«Ποτέ δεν με ακούς», παραπονέθηκε.
«Σε άκουσα. Στον πρώτο υπάρχουν φαντάσματα που παίζουν με το ασανσέρ».
«Καλά, την επόμενη φορά που θα μπεις θα το δεις», είπε στραβωμένος και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιό του.
