Ωμέγα

 

    Η προσμονή της εκτέλεσής του ήταν η μοναδική παρηγοριά του· στο μυαλό του έφτιαχνε συνεχώς σκηνές από την στιγμή που θα του χορηγούσαν το ‘πρωτόκολλο Τσάπμαν’, δηλαδή το θανατηφόρο κοκτέιλ θειοπεντάλ, χλωριούχου καλίου και Pavulon, και θα τον έστελναν να συναντήσει την Θεά του. Μπορεί να μην είχε φέρει το τέλος του κόσμου, όμως είχε εμπιστοσύνη σε Εκείνη – εξάλλου υπήρχαν κι άλλοι Πράκτορές της που μπορούσαν να αναλάβουν αυτή την αποστολή. Το μόνο που στενοχωρούσε τον Κρίστοφερ ήταν το ότι δεν θα έβλεπε τον Εντροπικό μύκητα ή την Αιώνια Νύχτα να καταβροχθίζει την ανθρωπότητα.
    Ήταν ο μόνος που δεν είχε ακολουθήσει τους υπόλοιπους στις φυλακές του Λάνκαστερ· αντί γι’ αυτό, τον μετέφεραν με μια κουκούλα στο κεφάλι και τα χέρια πισθάγκωνα δεμένα σε μια άγνωστη τοποθεσία. Η ψυχή του είχε αγαλλιάσει, θεωρώντας ότι τον προόριζαν για άμεση εκτέλεση, όμως σύντομα συνειδητοποίησε πως ήθελαν να τον κρατήσουν μακριά από τα υπόλοιπα Παιδιά. Τον έριξαν σε ένα λευκό κελί με μαλακή επένδυση και δυνατό φως και τον παράτησαν εκεί.

    Πέρασε ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, κατά την διάρκεια του οποίου τα φώτα δεν έσβησαν ούτε λεπτό. Ο Κρίστοφερ χτυπούσε την πόρτα του κελιού του γελώντας σαν τρελός και ουρλιάζοντας ότι τα παιδιάστικα κόλπα τους δεν ήταν ικανά να του καταρρακώσουν το ηθικό. Για να το αποδείξει αυτό δάγκωσε τα δάχτυλά του τόσο δυνατά που τα μάτωσε· έπειτα διακόσμησε το κελί του με άλικα σύμβολα, σαν αυτά που χάραζε στα σώματα των θυμάτων του.
    Τελικά κάποιος τον επισκέφτηκε – και ήταν αυτός που περίμενε. Ο Στίνγκερ, με το αλαζονικό ύφος του νικητή, επιτέλους έκανε την εμφάνισή του, πιθανότατα για να τον οδηγήσει στην αγκαλιά της Κοσμικής Θεάς.
    Συνοδεία τεσσάρων πάνοπλων δεσμοφυλάκων, ο Κρίστοφερ μεταφέρθηκε σε έναν άλλο χώρο, στα έγκατα της φυλακής που τον είχαν χώσει. Όση ώρα περπατούσαν προσπαθούσε να προκαλέσει τους φύλακες, περιγράφοντάς τους τότε που είχε βράσει ζωντανό έναν άντρα και το μωρό του.

    Έφτασαν μπροστά από μια μεγάλη θωρακισμένη θύρα που πάνω της ήταν σχεδιασμένο ένα λιτό Ω και σταμάτησαν.
«Τι είναι εδώ; Ο θάλαμος αερίων;»
Ο Στίνγκερ χαμογέλασε.
«Δεν φαντάζεσαι πόσο τυχερός είσαι, Νέλσον», του είπε αινιγματικά.
    Η θύρα ασφαλείας άνοιξε με έναν τριγμό, αποκαλύπτοντας την αίθουσα από πίσω της. Τρεις άντρες με λευκά ρούχα έκαναν διάφορες ρυθμίσεις σε ένα σύμπλεγμα υπολογιστών. Δεν γύρισαν να τους κοιτάξουν. Τρεις από τους τέσσερις τοίχους καλύπτονταν από κονσόλες, οθόνες και πληκτρολόγια· εκατοντάδες καλώδια διέσχιζαν κάθε σπιθαμή του μέρους, συνδέοντας τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό με ένα μεταλλικό πλαίσιο που έστεκε στο κέντρο της Αίθουσας Ωμέγα.

    Ένας από τους τεχνικούς λοξοκοίταξε τον Εντροπιστή και μετά επέστρεψε στην δουλειά του με σφιγμένα χείλη – οι πράξεις της αίρεσης ήταν μόνιμο θέμα συζήτησης μεταξύ των υπαλλήλων της Κεντρικής Υπηρεσίας Ερευνών. Ένας χαμηλός βόμβος ήχησε μέσα στην αίθουσα και η οσμή υπερθερμασμένων καλωδίων πλανήθηκε στον αέρα.
«Έχεις μια καρδιά γεμάτη σκοτάδι, Νέλσον», είπε ο Στίνγκερ. «Κάποτε πίστευα ότι σου άξιζε ο θάνατος – όμως όχι πια. Όχι μετά από όλα αυτά που έκανες. Δεν λυπήθηκες καν τα παιδιά σου».
«Στα αρχίδια μου τι πιστεύεις. Νομίζετε ότι καταφέρατε κάτι, όμως έτσι κι αλλιώς αυτός ο κόσμος έχει τελειώσει», είπε λυσσασμένα ο Κρίστοφερ εκτοξεύοντας σάλια. «Δεν έχετε δει τα όσα είδα – δεν ευλογηθήκατε με τις κρυφές μεταδόσεις ούτε με εικόνες από τους κόσμους που αφιερώθηκαν στην Εντροπία! Δεν είδατε το μέλλον όπως εγώ!»
«Πού είναι ο δρ. Πράις, Νέλσον;» ρώτησε υπομονετικά ο Στίνγκερ, αγνοώντας το αμόκ του άντρα.
«Δεν έχω ιδέα. Αλλά θα μάθετε σύντομα».
«Τι σκόπευε να κάνει; Τι είδους ιό προσπαθούσε να δημιουργήσει στο εργαστήριό του;»
«Βρες τον και ρώτα τον», αποκρίθηκε μοχθηρά ο Εντροπιστής.
«Θα το κάνω», υποσχέθηκε ο διευθυντής, «απλώς σκέφτηκα μήπως ήθελες να φανείς συνεργάσιμος ώστε να προχωρήσουμε με την ποινή που σου επιβλήθηκε. Αλλά δεν το βλέπω».
    Ο βόμβος δυνάμωσε καθώς οι τεχνικοί πληκτρολογούσαν, ανέβαζαν ασφάλειες, γυρνούσαν διακόπτες· γαλαζωπές σπίθες χόρεψαν στο μεταλλικό πλαίσιο.
«Τι σκατά είναι αυτό;» ρώτησε ο Κρίστοφερ χωρίς να μπορεί να κρύψει το ενδιαφέρον του.
«Η καταδίκη σου», απάντησε ο Στίνγκερ.
«Ήρθε νωρίτερα από ό,τι περίμενα», σχολίασε ο Εντροπιστής, «όμως ποτέ δεν είναι αρκετά νωρίς για να πεθάνεις. Τι είναι, κάποια μοντέρνα λαιμητόμος;»
«Α, μην ανησυχείς, δεν είναι τέτοια περίπτωση», είπε ο διευθυντής χαμογελώντας σκληρά. «Θεωρώ ότι είσαι ο ιδανικός υποψήφιος για μια αποστολή που έχουμε κατά νου. Βέβαια αμφιβάλλω αν θα σου αρέσει, γιατί ξέρω ότι είσαι φανατικός υπηρέτης της Εντροπίας».
«Ο πιο πιστός!» απάντησε λυσσασμένα ο Κρίστοφερ.
Ο Στίνγκερ έβγαλε ένα τσιγάρο από την ταμπακιέρα του και το άναψε.
«Δεν θα υπερηφανευόμουν στην θέση σου».
«Δεν έχω καμία διάθεση για τις μαλακισμένες τις αποστολές σας. Κάνε αυτό που σε διέταξε η Πολιτεία, σκύλε».
Ο διευθυντής φύσηξε τον καπνό ανέμελα και φόρεσε ένα ζευγάρι γυαλιά προστασίας. Οι τεχνικοί τον μιμήθηκαν.
«Δεν βρίσκεσαι πλέον στα χέρια της Πολιτείας. Νόμιζα ότι αυτό ήταν απόλυτα κατανοητό».
«Τι θες από μένα; Γιατί απλώς δεν με σκοτώνεις;»
«Και να χαθεί όλη η διασκέδαση; Όχι, Νέλσον. Οι ημέρες που υπηρέτησες την Θεά σου ανήκουν στο παρελθόν. Ήρθε η ώρα να συναντήσεις την Δημιουργία».

    Μια εκτυφλωτική λάμψη έκανε τον Κρίστοφερ να κλείσει τα μάτια του βλαστημώντας· ένα παραλληλόγραμμο λευκού φωτός εμφανίστηκε στο πλαίσιο, πλημμυρίζοντας την Αίθουσα Ωμέγα με το θάμβος του. Απόμακρες φωνές αντήχησαν κι ο Εντροπιστής μισάνοιξε τα μάτια του προσπαθώντας να διακρίνει αυτό που αχνοφαινόταν πίσω από το διάχυτο φως.
«Είδες μόνο αυτό που ήθελε η Θεά σου να δεις», είπε ο Στίνγκερ, «σκοτάδι και θάνατο. Αυτά έκρυβες στην ψυχή σου, αυτά σου δόθηκαν. Δεν υπάρχουν όμως μόνο κόσμοι που παραδίδονται στην Εντροπία· υπάρχουν και αυτοί στους οποίους θριαμβεύει η Δημιουργία. Κοίταξε πέρα από την πύλη, Νέλσον – βλέπεις πόσο τρομερή είναι; Βλέπεις την ισχύ της έτερης Κοσμικής Θεάς;»
Ο Κρίστοφερ έβλεπε – έβλεπε σάρκινους όγκους να καλύπτουν το έδαφος, έντομα, ζώα και άνθρωποι που είχαν ενωθεί σε μια συμπαγή μάζα· μύκητες, φυτά και δέντρα αναπτύσσονταν διαπερνώντας τους ιστούς, τους μύες και το δέρμα, προσπαθώντας να φτάσουν όσο πιο ψηλά γινόταν· στον ουρανό άπειροι ήλιοι εξαπέλυαν το λαμπρό τους φως στην φρικτή αυτή πραγματικότητα, όπου η Δημιουργία κάλπαζε ανεξέλεγκτη.
«Δες τι συμβαίνει όταν η δική μου Θεά δεν συναντάει εμπόδια, Εντροπιστή», είπε ο Στίνγκερ και τον έσπρωξε.

    Ο Κρίστοφερ άφησε μια κραυγή καθώς περνούσε μέσα από την πύλη και σωριάστηκε στο μαλακό έδαφος. Αμέσως πρόσωπα στράφηκαν προς το μέρος του, χέρια απλώθηκαν να τον αρπάξουν – δισεκατομμύρια υπάρξεις που είχαν στερηθεί τον θάνατο και είχαν μετατραπεί σε μια σφιχτή κρεάτινη μάζα, καταδικασμένα σε παντοτινή ζωή. Τα μάτια του άντρα κάηκαν από το αβάσταχτο φως των άστρων που έφταναν στο ζενίθ της ύπαρξης τους και έλαμπαν άσβεστα· προσπάθησε να σηκωθεί όμως δέκα χέρια τον γράπωσαν γερά και τον τράβηξαν προς τα κάτω, προς την αδιανόητη ποινή που θα εξέτιε για όλη την αιωνιότητα.
“Στίνγκερ!” ούρλιαξε απελπισμένος όμως ο διευθυντής είχε ήδη απομακρυνθεί.

Η πύλη έκλεισε πίσω του και το μόνο που απέμεινε ήταν το εκτυφλωτικό φως και οι αδιάκοπες κραυγές που αντηχούσαν στον κόσμο της Δημιουργίας.