Κλείσε τα μάτια σου.
Ακούς τον αμυδρό ήχο στο σκοτάδι;
Νιώθεις τις πιο μύχιες σκέψεις σου, τους καλά κρυμμένους στα υπόγεια του υποσυνείδητου φόβους σου να παίρνουν μορφή;
Καλώς ορίσατε στα σκοτεινά βάθη του νου...
Καλώς ορίσατε στο Βασίλειο των Σκιών.
«Γοδεφρείδε!» Τινάχτηκα ρίχνοντας το τηλεκοντρόλ στο πάτωμα και σκορπίζοντας παντού σνακ. Η σύζυγός μου τσίριζε από την τουαλέτα. «Τι είναι;» ρώτησα τσαντισμένος, επειδή με είχε βγάλει από εκείνο το γλυκό σημείο που ετοιμάζεσαι να βυθιστείς στη γαλήνη του ύπνου στον καναπέ. «Ζωύφια!» ούρλιαξε η καλή μου με μια αγριοφωνάρα που θα τρόμαζε κάποιον πιο ευαίσθητο (ή απροετοίμαστο). «Πάλι, γαμώτο», μονολόγησα κι έτρεξα στην κουζίνα.
Είκοσι πέντε χρόνια ως επαγγελματίας οδηγός ήταν αρκετά για τον Πίτερ ώστε να δημιουργήσει μια τεράστια γκάμα από ιστορίες που μοιραζόταν με συναδέλφους του. Στους σταθμούς εξυπηρέτησης αυτοκινητιστών που άραζαν μεταξύ των δρομολογίων τους, οι νταλικέρηδες αντάλλαζαν χρήσιμες πληροφορίες, όπως για παράδειγμα σε ποια σημεία υπήρχαν μπλόκα της τροχαίας, ποιοι δρόμοι ήταν ελλιπώς φωτισμένοι ή ποιες διαδρομές ήταν απομονωμένες κι επικίνδυνες, αλλά και ενδιαφέρουσες ή πιπεράτες εμπειρίες που είχαν· οι περισσότερες ήταν αληθινές, όμως αρκετές από δαύτες δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φαντασιοπληξίες ή φτηνές απόπειρες εντυπωσιασμού. Όσοι έλεγαν μαλακίες συνήθως γίνονταν περίγελως των υπολοίπων.
Ξύπνησα από την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στο μικρό διαμέρισμα που περνούσα τις μακρόσυρτες ημέρες της σύνταξής μου, πράγμα παράδοξο καθώς η τηλεόρασή μου ήταν πάντα συντονισμένη στο Weather Channel.
