Ζωύφια

«Γοδεφρείδε!»
Τινάχτηκα ρίχνοντας το τηλεκοντρόλ στο πάτωμα και σκορπίζοντας παντού σνακ. Η σύζυγός μου τσίριζε από την τουαλέτα.
«Τι είναι;» ρώτησα τσαντισμένος, επειδή με είχε βγάλει από εκείνο το γλυκό σημείο που ετοιμάζεσαι να βυθιστείς στη γαλήνη του ύπνου στον καναπέ.
«Ζωύφια!» ούρλιαξε η καλή μου με μια αγριοφωνάρα που θα τρόμαζε κάποιον πιο ευαίσθητο (ή απροετοίμαστο).
«Πάλι, γαμώτο», μονολόγησα κι έτρεξα στην κουζίνα.
    Άρπαξα το παρασιτοκτόνο από το κάτω συρτάρι του πάγκου και το κούνησα, προσπαθώντας να υπολογίσω αν είχε αρκετό δηλητήριο μέσα του για να μας απαλλάξει από την ανεπιθύμητη παρουσία. Χμ, αμφέβαλλα· η φιάλη ήταν πολύ ελαφριά.
    Βάδισα με το σίγουρο βήμα του επαγγελματία δολοφόνου μαμουνιών προς το μπάνιο. Η Αδελαΐδα είχε στριμωχτεί τρομαγμένη στην πόρτα και παρατηρούσε τα σιχαμερά ζωύφια που είχαν ξεμυτίσει από το σιφόνι του ντους. Ήταν τρία αυτή τη φορά, μαύρα και γυαλιστερά, και είχαν βρει καταφύγιο στα τοιχώματα με το μπλε πλακάκι. Ήταν συγκεντρωμένα το ένα δίπλα στο άλλο σαν να συσκέπτονταν, κάτι που έκανε τη δουλειά μου ευκολότερη.
«Κάνε πέρα, αγάπη μου», είπα με στεντόρεια φωνή (αλλά πλησίασα το ντους επιφυλακτικά).
    Τα ζωύφια με εντόπισαν, όμως προτού προλάβουν να χωριστούν, τα ψέκασα με μια γερή δόση Raid – ίσως λίγο παραπάνω απ’ όση θα έπρεπε, διότι η Αδελαΐδα έφυγε βήχοντας κι εγώ άρχισα να δακρύζω. Οι μικροσκοπικοί, αηδιαστικοί εισβολείς προσπάθησαν απεγνωσμένα να επιστρέψουν στο σιφόνι, όμως μάταια· παραπατούσαν και σέρνονταν, πασχίζοντας να πάρουν αέρα.
    Το παρασιτοκτόνο έκανε ένα θλιβερό φσσςς και τελείωσε. Ήταν το τρίτο κουτί που έπαιρνα τις τελευταίες δέκα μέρες, γεγονός που αποδείκνυε αναμφισβήτητα πως η επιλογή μας να νοικιάσουμε ισόγειο διαμέρισμα λόγω χαμηλής τιμής ήταν κάκιστη.
    Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πλησίασα την Αδελαΐδα που είχε ξανθύνει από τον τρόμο της.
«Δεν αντέχω άλλο», είπε συγκρατώντας τους λυγμούς της. «Χτες είδα δύο από δαύτα να βγαίνουν απ’ τον νεροχύτη όταν μαγείρευα. Προχτές ήταν ένα που έκοβε βόλτες στο υπνοδωμάτιο».
«Θα πάρω κι άλλο σπρέι», της υποσχέθηκα, «και ίσως κάποια καλύμματα για τα σιφόνια».
«Να καλέσουμε εξολοθρευτή», πρότεινε εκείνη.
«Νομίζω είναι περιττό», αντέδρασα σκεπτόμενος το κόστος. «Έτσι κι αλλιώς δεν μας κάνουν κακό, είναι απλώς ενοχλητικά».
«Γοδεφρείδε, αν θες να κάνεις παρέα μαζί τους και να τα αφήσεις να περπατάνε πάνω σου, έχεις κάθε δικαίωμα. Εγώ θα φωνάξω εξολοθρευτή. Ποιος ξέρει τι αρρώστιες κουβαλάνε απ’ τους υπονόμους που έρχονται».
Άνοιξα το στόμα μου να ψελλίσω μια τελευταία αντίρρηση, κυρίως για την τιμή των όπλων, αλλά η λατρεία μου με κεραυνοβόλησε με ένα τέτοιο βλέμμα που ένιωσα τις τρίχες στα άκρα μου να σηκώνονται.
«Εντάξει», μουρμούρισα, αποδεικνύοντας διαπαντός ποιος έπαιρνε τις αποφάσεις.

***

    Ο εξολοθρευτής ήταν μικρόσωμος και αεικίνητος, γεγονός που με έκανε να αμφιβάλλω για την εμπειρία του· όμως, όταν το ανέφερα στη σύζυγό μου, μου έκανε νόημα να βγάλω τον σκασμό. Έκανα όπως μου είπε, αν και η δυσπιστία μου δεν μειώθηκε, μιας και στο είδος μας το μέγεθος υποδήλωνε την ηλικία μας. Δεν καταλάβαινα για ποιον λόγο παρέβλεπε το ότι ο τύπος (μας συστήθηκε ως Εράλδιος) ήταν νεαρός, σχεδόν έφηβος.
    Παρ’ όλα αυτά, ο Εράλδιος κινούνταν με άνεση στον χώρο. Έλεγξε τα δωμάτια ένα-ένα, τσέκαρε τους εξωτερικούς χώρους και μετά μας ανακοίνωσε πως όλα ήταν υπό έλεγχο.
«Τελευταία έχουμε μια έξαρση ζωυφίων», είπε ετοιμάζοντας τη φιάλη με το άοσμο υγρό που θα έστελνε τους εισβολείς στα τσακίδια. «Πολλαπλασιάζονται σαν τα κουνέλια. Αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας – με τούτο δω δεν θα ξαναδείτε μαμούνι ούτε για δείγμα».
    Ψέκασε τα πάντα μέσα σε τρία λεπτά, πήρε τα λεφτά του κι έφυγε ευχαριστημένος και καμαρωτός. Η Αδελαΐδα ξεφύσηξε ανακουφισμένη· εγώ πάλι δεν ήμουν και τόσο σίγουρος ότι είχαμε γλιτώσει.

***

    Πέρασαν μόλις τρεις μέρες για να αποδειχτεί πως ο Εράλδιος μας έλεγε μαλακίες. Το κακό ξεκίνησε –πού αλλού;– στην τουαλέτα· έκανα την ανάγκη μου όταν ένιωσα κάτι να κινείται στο πόδι μου. Έντρομος κοίταξα προς τα κάτω και είδα ένα μικροσκοπικό ζωύφιο να έχει αρπαχτεί από τις τρίχες μου και να σκαρφαλώνει αποφασιστικά. Παραδόξως δεν ούρλιαξα· άφησα μια μικρή φωνή, σαν να ξεψυχούσα, καθώς η αηδία με τύλιγε. Κάτω από το επιπλάκι του μπάνιου εμφανίστηκαν άλλα έξι μαύρα μαμούνια και με πλησίασαν απειλητικά.
«Αδελαΐδα!» φώναξα, έτοιμος να λιποθυμήσω.
Κούνησα το πόδι μου αλλά το ζωύφιο κρατήθηκε γερά· την αμέσως επόμενη στιγμή ένιωσα έναν οξύ πόνο.
«Με τσίμπησε!» τσίριξα και η πόρτα άνοιξε με πάταγο. Οι κραυγές της συζύγου μου με συνόδευσαν, δημιουργώντας μια πρωτότυπη μουσική σύνθεση υπαρξιακού τρόμου σε λα μείζονα.
    Στη θέα της, το μούδιασμά μου χάθηκε και ήρθα στα συγκαλά μου· τίναξα το μαμούνι από πάνω μου κι εκείνο προσγειώθηκε με έναν ανεπαίσθητο κρότο στο πάτωμα. Ξέφρενος από φόβο άρχισα να τσαλαπατάω τους μικροσκοπικούς εισβολείς, δημιουργώντας κόκκινους λεκέδες στο πλακάκι· το κρακ που έκαναν όταν τους έλιωνα τσάκιζε ακόμα περισσότερο τα νεύρα μου.
    Σύντομα η μάχη τελείωσε. Η Αδελαΐδα είχε αποσυρθεί στο σαλόνι, αφήνοντάς με μόνο να αναλάβω την αποκομιδή των πτωμάτων, κάτι που έκανα με σπουδή και μεγάλες ποσότητες χαρτιού υγείας. Λίγο προτού πετάξω τα νεκρά ζωύφια στη λεκάνη, τα παρατήρησα νιώθοντας νέα ρίγη να διαπερνούν το σώμα μου. Τι ήταν αυτό που με έκανε να ανατριχιάζω στη θέα τους; Ήταν η απόκοσμη φυσιολογία τους, με τα δύο ζεύγη άκρων, ένα άνω κι ένα κάτω; Ήταν τα στρογγυλά κεφάλια τους με τα πεταχτά μάτια; Ή μήπως ήταν το αηδιαστικό, ανοιχτό χρώμα που είχαν κάτω από το μαύρο κέλυφός τους, αυτό που οι επιστήμονές μας αποκαλούσαν “στολή”; Δεν μπορούσα να πω – το μόνο που ήξερα ήταν πως τα είδη μας ήταν προαιώνιοι εχθροί. Οι άνθρωποι εμφανίζονταν από τους υπονόμους και τις αποχετεύσεις, από τα λούκια και τα σιφόνια, και μας επιτίθονταν με τα κεντριά τους, που οι ειδικοί διατείνονταν πως ήταν κατασκευές από κοφτερό μέταλλο, σαν σπαθιά. Μερικές ακραίες θεωρίες συνωμοσίας ισχυρίζονταν πως κάποτε ήταν το κυρίαρχο είδος, αλλά, μετά από ένα καταστροφικό συμβάν, σχεδόν αφανίστηκαν· απ’ την άλλη, εμείς – οι κατσαρίδες – θριαμβεύσαμε: μεγαλώσαμε σε μέγεθος και κατακλύσαμε τον πλανήτη.
Ποιος ξέρει, ίσως οι εχθροί μας να ήθελαν να επανακτήσουν την αλλοτινή εξουσία τους.
    Συμμάζεψα το μπάνιο και επέστρεψα στην Αδελαΐδα, που είχε μαζευτεί στον καναπέ με τα φτερά της διπλωμένα προστατευτικά γύρω από το αρθρωτό σώμα της.
«Τους ξεφορτώθηκα, αγάπη μου», είπα. «Και ξέρεις κάτι; Ίσως πρέπει να μετακομίσουμε. Είναι φανερό πως έχουμε πρόβλημα με τα ζωύφια».
Η απόφασή μου την χαροποίησε· κάθισα δίπλα της και οι κεραίες μας τυλίχτηκαν μεταξύ τους τρυφερά.