Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, ο Τζέρεμι φοβόταν να κοιμηθεί.
Δεν ανησυχούσε για το σκοτάδι, ούτε για παράδοξα όνειρα και εφιάλτες - αυτό που τον τρόμαζε πάντα ήταν μια ιδέα που του είχε καρφωθεί στο μυαλό όταν ήταν πιτσιρίκι: πως, αν έκλεινε τα μάτια του, ο υπόλοιπος κόσμος θα σταματούσε να υπάρχει.
Μια τέτοια σκέψη ήταν μεγάλο βάρος για ένα παιδί έντεκα χρονών και, παρά τις διαβεβαιώσεις των γονιών του (αλλά και του παιδίατρού του) ότι κάτι τέτοιο δεν ίσχυε, ο Τζέρεμι δεν μπόρεσε ποτέ να αποδιώξει την ιδέα.
Άρχισε να κοιμάται ελάχιστα· λίγα λεπτά τη μέρα, ίσα για να συνέρχεται. Πέρασε όλη του την εφηβεία έτσι και, όταν έφυγε για να σπουδάσει (και πλέον βρισκόταν μακριά από την επίβλεψη των γονιών του) άρχισε να παίρνει φάρμακα που θα τον βοηθούσαν να παραμένει ξύπνιος για μεγάλες περιόδους. Ο φόβος του, αντί να μικραίνει, διογκωνόταν· ακόμα κι ο ψυχολόγος του δεν μπόρεσε ποτέ να τον πείσει πως, όταν ο Τζέρεμι κοιμόταν, ο κόσμος συνέχιζε την αέναη πορεία του, πως οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν και δεν παρέμεναν εγκλωβισμένοι σε έναν άδειο, σκοτεινό κόσμο έχοντας πλήρη συνείδηση. Τίποτα δεν ήταν ικανό να ηρεμήσει τον Τζέρεμι. Το άγχος του κατέτρωγε την ψυχή.
Το μεγαλύτερο διάστημα που είχε καταφέρει να παραμείνει ξύπνιος ήταν έντεκα μέρες, με ένα κοκτέιλ φαρμάκων, καφέ και ισοτονικών ποτών. Η παράνοια τον είχε πλημμυρίσει κι ένιωθε πως δεν είχε δικαίωμα να βασανίζει έτσι ένα ολόκληρο σύμπαν. Δεν ήθελε να κρατάει παγιδευμένους τόσους ανθρώπους. Όμως τα βλέφαρά του έκλειναν... ίσως ο παιδίατρος να είχε κρίνει σωστά, ίσως οι γονείς του να είχαν δίκιο, ίσως ο ψυχολόγος του να έλεγε την αλήθεια και να μην χρειαζόταν να κουβαλάει όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους του.
Απίστευτα κουρασμένος, έκλεισε τα μάτια του (προσευχόμενος όλα αυτά να μην ήταν τίποτα περισσότερο από παρανοϊκές σκέψεις) και βυθίστηκε σε έναν ύπνο δίχως όνειρα.
Και σε όλο τον πλανήτη έπεσε σκοτάδι.
Και όλοι οι άνθρωποι απέμειναν ακίνητοι, φυλακισμένοι στα παγωμένα σώματά τους, για άλλη μια φορά.
Και ένας ολόκληρος κόσμος άρχισε να ουρλιάζει, ικετεύοντας τον Τζέρεμι να ξυπνήσει.
(Art by Effie Akrivouli)
Άρχισε να κοιμάται ελάχιστα· λίγα λεπτά τη μέρα, ίσα για να συνέρχεται. Πέρασε όλη του την εφηβεία έτσι και, όταν έφυγε για να σπουδάσει (και πλέον βρισκόταν μακριά από την επίβλεψη των γονιών του) άρχισε να παίρνει φάρμακα που θα τον βοηθούσαν να παραμένει ξύπνιος για μεγάλες περιόδους. Ο φόβος του, αντί να μικραίνει, διογκωνόταν· ακόμα κι ο ψυχολόγος του δεν μπόρεσε ποτέ να τον πείσει πως, όταν ο Τζέρεμι κοιμόταν, ο κόσμος συνέχιζε την αέναη πορεία του, πως οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν και δεν παρέμεναν εγκλωβισμένοι σε έναν άδειο, σκοτεινό κόσμο έχοντας πλήρη συνείδηση. Τίποτα δεν ήταν ικανό να ηρεμήσει τον Τζέρεμι. Το άγχος του κατέτρωγε την ψυχή.
Το μεγαλύτερο διάστημα που είχε καταφέρει να παραμείνει ξύπνιος ήταν έντεκα μέρες, με ένα κοκτέιλ φαρμάκων, καφέ και ισοτονικών ποτών. Η παράνοια τον είχε πλημμυρίσει κι ένιωθε πως δεν είχε δικαίωμα να βασανίζει έτσι ένα ολόκληρο σύμπαν. Δεν ήθελε να κρατάει παγιδευμένους τόσους ανθρώπους. Όμως τα βλέφαρά του έκλειναν... ίσως ο παιδίατρος να είχε κρίνει σωστά, ίσως οι γονείς του να είχαν δίκιο, ίσως ο ψυχολόγος του να έλεγε την αλήθεια και να μην χρειαζόταν να κουβαλάει όλο το βάρος του κόσμου στους ώμους του.
Απίστευτα κουρασμένος, έκλεισε τα μάτια του (προσευχόμενος όλα αυτά να μην ήταν τίποτα περισσότερο από παρανοϊκές σκέψεις) και βυθίστηκε σε έναν ύπνο δίχως όνειρα.
Και σε όλο τον πλανήτη έπεσε σκοτάδι.
Και όλοι οι άνθρωποι απέμειναν ακίνητοι, φυλακισμένοι στα παγωμένα σώματά τους, για άλλη μια φορά.
Και ένας ολόκληρος κόσμος άρχισε να ουρλιάζει, ικετεύοντας τον Τζέρεμι να ξυπνήσει.
(Art by Effie Akrivouli)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου