Δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ. Με θυμάμαι να τρέχω με τη μηχανή μου, ένα φορτηγό μπροστά μου, έναν ελιγμό, μετά τίποτα.
Ανοίγω τα μάτια – βλέπω μέταλλο και πλαστικό διασκορπισμένα στην άσφαλτο κι από πίσω τους σταματημένα οχήματα. Ο ήλιος αστράφτει πάνω στα διαλυμένα σίδερα, με τυφλώνει. Προσπαθώ να κουνήσω τα άκρα μου αλλά δεν νιώθω τίποτα. Πανικοβάλλομαι στην ιδέα ότι έχω μείνει ανάπηρος.
Μια γυναίκα κατεβαίνει από το αυτοκίνητό της και τσιρίζει. Στρέφω το βλέμμα προς τα δεξιά και καταλαβαίνω γιατί.
Το σώμα μου βρίσκεται τρία μέτρα μακριά. Το αναγνωρίζω από το δερμάτινο μπουφάν κι από το γκρίζο κασκόλ που τυλίγει ακόμα τον πετσοκομμένο μου λαιμό. Σκατά.
Αναμνήσεις στριμώχνονται στο μυαλό μου, ανάκατες σκέψεις χωρίς συνοχή: η γυναίκα μου, τα παιδιά μου, οι γονείς μου. Φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι, γνωστοί. Η συλλογή των δίσκων μου. Ένα βιβλίο που έχω αφήσει στη μέση, η τριλογία φαντασίας που παρακολουθώ κάθε Χριστούγεννα, μια ταινία που περίμενα να βγει στο σινεμά και τώρα ξέρω ότι δεν θα προλάβω να την δω. Το νικητήριο καλάθι στον τελικό του κολεγιακού πρωταθλήματος, ίσως η πιο περήφανη στιγμή της ζωής μου. Οι πρόβες με το συγκρότημα όταν ήμουν δεκαεννιά, το πρώτο μου φιλί, η πρώτη φορά που πλάγιασα με εκείνο το κορίτσι που γούσταρα. Άχρηστες γνώσεις στριφογυρίζουν στον νου μου, πληροφορίες που δεν αξιοποίησα ποτέ, πουθενά. Μόνο μία μου φαίνεται χρήσιμη αυτή τη στιγμή: “οι άνθρωποι διατηρούν τη συνείδησή τους για δεκατρία δευτερόλεπτα μετά τον αποκεφαλισμό”.
Δεκατρία δευτερόλεπτα – αυτός είναι ο χρόνος που μου απέμενε από όταν άνοιξα τα μάτια μου. Πόσες σκηνές ζωής χωράνε σε αυτό το διάστημα;
Πεθαίνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου