CCTV

  “Έι, θες να δεις κάτι γαμάτο;” με ρώτησε ο Χόρχε, βγάζοντάς με από την υπνηλία που με είχε ύπουλα τυλίξει.

  Έριξα μια ματιά στο πρόσωπό του, που με κοιτούσε χαμογελαστό και γεμάτο προσμονή. 

  Χοντρός, με πυκνά κατσαρά μαλλιά και μακριά γένια, δύο μικροσκοπικά μάτια γεμάτα άδολη πονηριά πάνω από δύο φουσκωτά μάγουλα που είχαν ακόμα κάποια στίγματα της εφηβικής ακμής του και με μια μπλούζα κάποιου goregrind συγκροτήματος που άκουγε στο άσχημο όνομα Haemorrhage
(κάποιες φορές που άκουγε μουσική οι νότες, αν υπήρχαν τέτοιες στο είδος που άκουγε, ξέφευγαν από τα ακουστικά του – μια αλληλουχία από συνεχείς θορυβώδεις ήχους χωρίς μελωδία ή οποιαδήποτε ακουστική καλαισθησία) φορεμένη μόνιμα κάτω από το λερό πουκάμισο της υπηρεσίας, ο Χόρχε ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος που ερχόταν για την βάρδια από τα μεσάνυχτα μέχρι τις οκτώ το πρωί. Δεν ήταν υπόδειγμα υπαλλήλου (αν στην SafeTech είχαμε τον θεσμό του Υπαλλήλου του Μήνα, ο Χόρχε δεν θα ήταν ποτέ υποψήφιος, και δεν θα τον ένοιαζε κιόλας) αλλά οι βάρδιες μαζί του ήταν αρκετά ευχάριστες, ακόμα και για έναν τύπο σαν εμένα που επέλεγε πάντα την απομόνωση και την αποφυγή οποιασδήποτε κοινωνικής συναναστροφής. 

  Ήταν πωρωμένος με όλα αυτά που κάνουν έναν σωστό nerd αυτό που είναι: D&D, μέταλ μουσική (αν και τελευταία είχε στραφεί στο grind και τα υπόλοιπα φασαριόζικα παράγωγά του), ταινίες και σειρές επιστημονικής φαντασίας, βιβλία τρόμου, κόμιξ και μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με τα ράφια της γεμάτα επιτραπέζια με συλλεκτικές φιγούρες, που μου είχε δείξει σε φωτογραφία στο κινητό του, με μια νότα υπερηφάνειας στη φωνή του. Επίσης, τρελαινόταν να βλέπει στο YouTube (και σε άλλα, πιο απόκοσμα site) βιντεάκια με ανεξήγητα φαινόμενα, θεωρίες συνωμοσίας και αστείες γάτες.
  Σηκώθηκε με κόπο από το κάθισμά του και μετακίνησε το ασουλούπωτο κορμί του προς το ντουλάπι αρχειοθέτησης, εκεί όπου φυλάγαμε τους εξωτερικούς σκληρούς δίσκους των περασμένων ετών. Ψαχούλεψε για λίγο και τελικά τράβηξε έναν έξω, όσο εγώ προσπαθούσα να διώξω τη νύστα που με είχε κυριεύσει, κυρίως λόγω της ζέστης που επικρατούσε μέσα στο δωμάτιο καταγραφής συμβάντων.

  Μέχρι και την προηγούμενη χρονιά, δεν υπήρχε λόγος για την SafeTech να απασχολεί δύο υπαλλήλους στη νυχτερινή βάρδια – τα τηλεφωνήματα έκτακτης ανάγκης ήταν ελάχιστα (αν συμβεί κάτι άσχημο στη μέση της νύχτας, η εταιρεία που σου έχει τοποθετήσει τον συναγερμό είναι η τρίτη ή τέταρτη υπηρεσία που θα σκεφτείς), οι δυσλειτουργίες στην όπλιση και αφόπλιση συναγερμού, κάτι δηλαδή που θα απαιτούσε απομακρυσμένη επέμβαση ακόμα λιγότερες και φυσικά οι παραγγελίες για καινούργιες εγκαταστάσεις ανύπαρκτες. 

  Παρόλα αυτά, από τον Ιανουάριο και μετά οι δουλειές είχαν πάει καλά, νέοι χρήστες είχαν προστεθεί στο πελατολόγιο (για κάποιον λόγο που οι διευθύνοντες σύμβουλοι της εταιρείας δεν είχαν καταφέρει να ανακαλύψουν, είχαμε κλείσει αρκετές συνεργασίες με μπαρ και κέντρα νυχτερινής διασκέδασης) και, αναπόφευκτα, η βάρδια 12-8 ξαφνικά βρέθηκε με δύο άτομα.

  Ο Χόρχε συνέδεσε έναν εξωτερικό δίσκο στην κεντρική μονάδα κι έπειτα προσηλώθηκε στην οθόνη, κλικάροντας σε φακέλους και σιγοτραγουδώντας κάτι που έμοιαζε ύποπτα με την εισαγωγή από το Happy Tree Friends.
“Έλα να δεις”, μου είπε περιχαρής.
  Τσούλησα την καρέκλα μου προς το μέρος του και πλησίασα την οθόνη. Έριξα μια ματιά στην γραμμή διευθύνσεων και είδα γραμμένα τα εξής:

ST►SafeTech.Security.Net►Archives►012017►Clients

  Ο συνάδελφός μου επέλεξε έναν φάκελο που είχε το όνομα Κάμντεν, Τζ., κάποιου πελάτη μας που δεν είχε τύχει να ακούσω – κάτι όχι και τόσο παράξενο, μιας και η SafeTech είχε περίπου διακόσιες χιλιάδες πελάτες μόνο στην Δυτική Ακτή. Στον φάκελο υπήρχαν 18 αρχεία κειμένου, που όλα τους αφορούσαν τον Ιανουάριο του 2017 – ένα για κάθε μέρα του μήνα που ο κύριος Κάμντεν ανήκε στο πελατολόγιο μας.
  Ο Χόρχε φάνηκε να σκέφτεται για μια στιγμή ποιο αρχείο έπρεπε να επιλέξει και μετά άνοιξε αυτό που έγραφε 01172017. Απομακρύνθηκε από την οθόνη κάνοντάς μου χώρο και απέμεινε να με κοιτάζει χαμογελαστός και με μια ακατανόητη προσμονή, σαν παιδί που έχει κάνει σκανταλιά και περιμένει να την ανακαλύψουν.
  Χασμουρήθηκα (λίγο επιδεικτικά είναι η αλήθεια) κι άρχισα να διαβάζω.

***

SafeTech.Security.Net/Archives/012017/John_Camden/Activity_Log
1/17/2017
Είσοδος: 17:43 Αφόπλιση
Ισόγειο-Σαλόνι: 17:44 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 17:44 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Τουαλέτα: 17:45 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 17:52 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Κουζίνα: 17:53 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 18:06 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Σαλόνι: 18:06 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 18:14 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 18:15 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Υπνοδωμάτιο (1): 18:15 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 18:56 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 18:57 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Κουζίνα: 18:58 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 19:23 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Τουαλέτα: 19:23 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 19:27 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Κουζίνα: 19:28 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 20:38 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Σαλόνι: 20:39 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 21:20 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Κουζίνα: 21:21 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 21:31 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Σαλόνι: 21:32 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 22:02 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Τουαλέτα: 22:03 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 22:11 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Σαλόνι: 22:12 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 23:36 Κίνηση εντοπίστηκε
Συναγερμός/Ενεργοποιήθηκε (Home-Stay): 23:37
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 23:37 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 23:38 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Υπνοδωμάτιο (1): 23:39 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 23:41 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Τουαλέτα: 23:42 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 23:57 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Υπνοδωμάτιο (1): 23:58 Κίνηση εντοπίστηκε

  Κοίταξα απορημένος τον Χόρχε.
“Δεν καταλαβαίνω”, του είπα. Για ποιον λόγο είχα διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό που έδειχνε απλώς την καθημερινότητα ενός τυχαίου τύπου;
  Ο Χόρχε χαμογέλασε πλατιά κι άνοιξε τον επόμενο φάκελο, εκείνον που είχε ως τίτλο το 01182017. Ξεφύσηξα απηυδισμένος και συνέχισα την μελέτη.

1/18/2017
Όροφος 1-Υπνοδωμάτιο (1): 01:48 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 01:49 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Τουαλέτα: 01:49 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 01:51 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Υπνοδωμάτιο (1): 01:52 Κίνηση εντοπίστηκε
Υπόγειο: 03:06 Κίνηση εντοπίστηκε [!]
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 03:25 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Σαλόνι: 03:26 Κίνηση εντοπίστηκε
Ισόγειο-Διάδρομος (1): 03:38 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Διάδρομος (2): 03:49 Κίνηση εντοπίστηκε
Όροφος 1-Υπνοδωμάτιο (1): 04:36 Κίνηση εντοπίστηκε
Υπόγειο: 05:19 Κίνηση εντοπίστηκε [!]
Activity_Log_Terminated

***

  Η σύγχυσή μου πρέπει να ήταν φανερή στο πρόσωπό μου, επειδή ο Χόρχε έμοιαζε με άτομο που μόλις του είχαν ανακοινώσει ότι μπορεί να μπει σε ένα Games Workshop και να πάρει τζάμπα ό,τι ποθεί η ψυχή του.
“Τι...”, άφησα την ερώτηση να κρέμεται από τα χείλη μου.
“Γαμάτο, δεν στο είπα;”
“Πώς καταγράφηκε κίνηση από το υπνοδωμάτιο κατευθείαν στο υπόγειο, παρακάμπτοντας τους αισθητήρες των διαδρόμων;” επέλεξα τελικά να ρωτήσω. “Δυσλειτουργία;”
  Με κοίταξε με το στόμα του να σχηματίζει ένα απορημένο όμικρον.
“Καλά, το ότι εμφανίστηκε κάτι στο υπόγειο δεν το είδες;” με ρώτησε κι έπειτα μου έριξε ένα βλέμμα σαν να αμφέβαλλε για την διανοητική μου ικανότητα.
  Το σκέφτηκα για λίγο – φυσικά και το είχα δει, απλώς ο εγκέφαλός μου χρειαζόταν λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί σε αυτά που είχα διαβάσει.
“Μένει μόνος του;” ρώτησα.
“Ναι”.

  Για όλους εμάς που δουλεύουμε σε τέτοιες εταιρείες, το μυαλό μας μαθαίνει να οπτικοποιεί τις άψυχες καταγραφές των αρχείων. Κατά το παρελθόν είχαν υπάρξει πολλές περιπτώσεις που χειριστές σαν εμένα είχαν ειδοποιήσει την αστυνομία για ύποπτες κινήσεις μέσα στον χώρο κάποιου πελάτη μας. Οι επαγγελματίες τοποθετούσαν εσωτερικές κι εξωτερικές κάμερες για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους, διευκολύνοντάς μας – οι ιδιώτες επέλεγαν τους αισθητήρες που κατέγραφαν μέσω δικτύου τις κινήσεις στους εσωτερικούς κυρίως χώρους, αν και κάποιοι από αυτούς πρόσθεταν και κάμερες.

  Στην περίπτωση του Κάμντεν είδα ξεκάθαρα τον χώρο και τις κινήσεις του:
Ένα δίπατο σπίτι (σαν το δικό μου, σκέφτηκα και χαμογέλασα). Ο άντρας μπαίνει μέσα μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά (17 Ιανουαρίου ήταν Τρίτη και όλοι ξέρουν ότι οι Τρίτες είναι οι χειρότερες μέρες – τις Δευτέρες είσαι ακόμα μουδιασμένος από την ξεκούραση του Σαββατοκύριακου και δεν προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις ότι άλλο ένα πενθήμερο καταναγκαστικής εργασίας έχει ξεκινήσει, αλλά τις Τρίτες έχεις όλο τον χρόνο του κόσμου για να το χωνέψεις), αφοπλίζει τον συναγερμό και ξεκινάει την καθημερινή του ρουτίνα: διασχίζει τον διάδρομο με αργά βήματα, πετάει τον χαρτοφύλακά του σε μια καρέκλα (ή στο τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο όπου φυλάει τα κλειδιά και τους λογαριασμούς του, και ίσως τα διαφημιστικά φυλλάδια που του αφήνουν), επισκέπτεται την τουαλέτα γιατί η κύστη του διαμαρτύρεται, πηγαίνει στην κουζίνα για να πιει ένα ποτήρι νερό ή χυμό, κάθεται λίγο στο σαλόνι, πιθανότατα τσεκάροντας το κινητό του ή ανοίγοντας την τηλεόραση ή βάζοντας δυνατά μουσική για να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση μιας παρέας (μια συνηθισμένη κίνηση των μοναχικών ανθρώπων, που με έκανε να νιώσω ένα ξαφνικό κύμα συμπόνοιας για τον κύριο Κάμντεν), έπειτα ανεβαίνει στο δωμάτιό του για να φορέσει κάτι πιο άνετο, μαγειρεύει, τρώει, κάθεται στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή του μέχρι να περάσει λίγο η ώρα και να πάει για ύπνο. Μια τυπική μέρα ενός τυπικού, μοναχικού εργαζόμενου.

“Δεν υπάρχουν άλλες καταγραφές;”
Ο Χόρχε έγνεψε αρνητικά. Το χαμόγελό του πλάτυνε κι άλλο και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ο συνάδελφός μου ήξερε τι είχε συμβεί.
“Ξέρεις, έτσι δεν είναι;”
Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
“Και δεν πρόκειται να μου πεις. Θα με αφήσεις να το βρω μόνος μου”.
“Α-χα”.
“Μπήκε κάποιος από το υπόγειο; Μπορεί να είχε κάποια είσοδο, μια καταπακτή ή έναν φεγγίτη”.
“Ναι, αλλά αυτό δεν εξηγεί το πως εμφανίστηκε από το υπνοδωμάτιο ξανά στο υπόγειο”, απάντησε ο Χόρχε και, αν μπορούσα να του βάλω το χαμόγελο του στον κώλο, θα το έκανα. “Εξάλλου δεν υπήρχε άλλη είσοδος στο υπόγειο, παρά μόνο από το εσωτερικό του σπιτιού”.
“Τότε κάποιος μπήκε μέσα όσο ο Κάμντεν έλειπε και κρύφτηκε στο υπόγειο”, έκανα άλλη μια προσπάθεια.
“Δεν υπάρχουν καταγραφές από τις οκτώ το πρωί έως τις έξι παρά τέταρτο το απόγευμα – από τότε δηλαδή που ο φίλος μας έφυγε για δουλειά κι επέστρεψε”.
“Ε, τότε ήταν φάντασμα”, είπα μουτρωμένος.
Τα μάτια του Χόρχε έλαμψαν.
“Τώρα κάτι γίνεται”, μου απάντησε.
Τον κοίταξα για μια στιγμή κι έπειτα έβαλα τα γέλια – ειλικρινή, ανακουφιστικά γέλια, χωρίς να έχω καμιά διάθεση να τον ειρωνευτώ. Παρόλα αυτά με κοίταξε με πληγωμένο βλέμμα.
“Έλα ρε, δεν μπορεί να το εννοείς”, συνέχισα σκουπίζοντας τα μάτια μου. Ένιωθα λίγο άσχημα που το γέλιο μου είχε ακουστεί χλευαστικό, αλλά στην τελική αν δεν ήθελε να φερθώ έτσι ας μην ξεκινούσε την πλάκα.
“Υπάρχουν χιλιάδες – εκατομμύρια! – αναφορές για φαντάσματα σε όλο τον κόσμο”, μου είπε με παράδοξα αξιοπρεπή φωνή. “Το να πιστεύει κάποιος μόνο αυτά που του δείχνουν τα μάτια του και να μην δέχεται ότι ο κόσμος μας είναι γεμάτος παράξενα γεγονότα είναι δογματικό”.
Το χαμόγελό μου έγινε πιο συγκαταβατικό.
“Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστεύω ότι τα πράγματα είναι πιο απλά”, είπα συμβιβαστικά. “Καταρχάς, ο Κάμντεν γιατί σταμάτησε τη συνεργασία μαζί μας; Επειδή, απ' όσο βλέπω, δεν υπάρχουν άλλες καταγραφές από εκείνη την ημερομηνία και μετά”.
“Ο Κάμντεν βρέθηκε νεκρός το απόγευμα της 21ης Ιανουαρίου”, μου απάντησε ξερά ο Χόρχε.
Ένιωσα τα σωθικά μου να μεταναστεύουν και το στόμα μου να στεγνώνει ξαφνικά – αν ο συνάδελφός μου ήθελε να συνεχίσει την πλάκα εγώ δεν είχα καμιά όρεξη πια.

  Ο Χόρχε έσκυψε ξανά πάνω από τον υπολογιστή του και άρχισε πάλι το ψαχούλεμα. Μετά από λίγο άρχισε να μου διαβάζει με χαμηλή, μονότονη φωνή ξύνοντας ασυναίσθητα ένα από τα σπυράκια στα μαγουλά του.
“Όνομα: Τζων Κάμντεν. Ηλικία: 32. Διεύθυνση: Ρέιμοντ 16, Χάνοβερ. Αριθμός ασφάλισης: 411-17-8536. Κωδικός μέλους: 865-764-653. Έναρξη σύμβασης με την SafeTech: 26 Απριλίου 2015. Από κάτω έχει μια λίστα τεχνικών προβλημάτων (μη φανταστείς τίποτα ιδιαίτερο, ένα σέρβις τον Νοέμβριο του '15 και τον Μάιο του '16, μια δυσλειτουργία των αισθητήρων τον Ιούνιο του '16 που λύθηκε με απομακρυσμένη βοήθεια), καθώς και μια αίτηση του για εγκατάσταση καμερών εξωτερικού κι εσωτερικού χώρου τον Δεκέμβριο του 2016”.
Ο Χόρχε άνοιξε το Google κι έγραψε το όνομα του πρώην πελάτη μας, προσθέτοντας δίπλα την πόλη. Το πρώτο αποτέλεσμα ήταν η σελίδα της Baltimore Sun και το άρθρο στην καρτέλα που άνοιξε είχε ημερομηνία 22 Ιανουαρίου.
“Διάβασε”, μου είπε στεγνά ο Χόρχε. Η φωνή του υποδήλωνε ότι είχε τσαντιστεί μαζί μου που τον κορόιδεψα, πράγμα που με την σειρά του φανέρωνε ότι είχε αντιμετωπίσει πολλές φορές τον χλευασμό των άλλων για τα πιστεύω του.
Έκανα ότι μου είπε, νιώθοντας ένα παγωμένο δάχτυλο τρόμου να χαϊδεύει την ραχοκοκαλιά μου καθώς διάβαζα τις αράδες στο άρθρο της Sun.

***

Χάνοβερ-22 Ιαν. 2017

Του Μπερτ Σίνγκμαν

  Το σώμα που βρέθηκε χτες το απόγευμα στο Χάνοβερ ανήκει στον Τζων Κάμντεν, 32, σύμφωνα με πηγές της Αστυνομίας της Βαλτιμόρης. Ο Κάμντεν, ο οποίος κατοικούσε στην οδό Ρέιμοντ 16 από το 2011 κι εργαζόταν στην τεχνική εταιρεία Rise ως υπεύθυνος λογιστηρίου, απουσίαζε αδικαιολογήτως από την εργασία του από τις 18 Ιανουαρίου.
“Ο Τζων ήταν πολύ τυπικός. Στα πέντε χρόνια που εργαζόταν μαζί μας δεν είχε απουσιάσει παρά μόνο μια φορά και μάλιστα είχε φέρει όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά. Στην Rise έχουμε όλοι συγκλονιστεί, δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο”, δήλωσε ο Μάικλ Αμπρούτζιο, 45, συνάδελφος του θύματος.
  Το πτώμα ανακαλύφθηκε από την Μαρία Ντιπόν, 53, οικογενειακή φίλη του θύματος, η οποία ανησύχησε επειδή δεν είχε επικοινωνήσει με την οικογένειά του καθ' όλη την διάρκεια της εβδομάδος. Η κυρία Ντιπόν δεν θέλησε να κάνει κάποια δήλωση.
  Τα αίτια του θανάτου δεν έχουν γίνει γνωστά, μετά από απαγόρευση του διοικητή του Τμήματος της Αστυνομίας. Πάντως, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, το σώμα βρέθηκε διαμελισμένο και η αναγνώριση της ταυτότητάς του πραγματοποιήθηκε μετά από εξέταση της οδοντοστοιχίας του.

Διαβάστε ακόμη: Οι κάμερες ίσως αποκαλύψουν τι συνέβη στον Τζων Κάμντεν
Διαβάστε ακόμη: Άγνωστο πτώμα βρέθηκε στον ποταμό Πατάπσκο
Διαβάστε ακόμη: Το “στοιχειωμένο” σπίτι της οδού Ρέιμοντ
Διαβάστε ακόμη: Οι παράξενες φωνές στο νεκροταφείο του Γκραντ Ράπιντς

Διαβάστε ακόμη: Μαζικές απαγωγές βρεφών σε όλη την χώρα

Χορηγός: KDAT 103.2

***

  Κοίταξα τον Χόρχε συνοφρυωμένος.
“Έδειξαν τίποτα;”
“Ποιοι;”
“Οι κάμερες. Βρήκαν ποιος το έκανε;”
  Αυτή την φορά δυσκολεύτηκε να συγκρατήσει το χαμόγελό του. Ήξερε ότι είχε νικήσει, ότι η ειρωνεία μου ήταν μάταιη, μια κακεντρέχεια που είχε συνηθίσει από αδαείς ανθρώπους σαν εμένα.
“Ω, ναι. Βρήκαν. Και μόλις τις είδαν διέταξαν να καταχωρηθεί η υπόθεση ως 'μονίμως εκκρεμής'. Ήξερες ότι υπήρχε τέτοια ορολογία; Εγώ όχι”.
“Έχεις το βίντεο;” τον ρώτησα κι η έξαψη στη φωνή μου δεν του διέφυγε.
“Α, τώρα σε ενδιαφέρει ε;” πέταξε την μπηχτή του και στράφηκε για άλλη μια φορά στον υπολογιστή. Αγνόησα τον εμφανή υπαινιγμό του.

  Το αρχείο που έψαχνε δεν βρισκόταν στους φακέλους του υπολογιστή. Μπήκε σε μια σελίδα που ονομαζόταν SecretArchives.org και έγραψε στο πεδίο αναζήτησης “άνδρας κομματιάζεται από υπερφυσική οντότητα”. Προσπέρασα χωρίς να σχολιάσω τα προτεινόμενα βίντεο που κάλυπταν κάθε ίντσα της οθόνης (και τα οποία είχαν τίτλους όπως “Αποκλειστική εμφάνιση του Μεγαλοπόδαρου” και “Νάνος βιαστής σκορπά τον τρόμο”) – τα συγκεκριμένα απλώς είχαν επιβεβαιώσει την υποψία μου ότι το SecretArchives δεν αποτελούσε την κορωνίδα των αξιόπιστων σελίδων του ίντερνετ.
“Δες”, είπε ο Χόρχε και πάτησε το play.

  Στην οθόνη εμφανίστηκε πρασινωπό σκοτάδι. Στο πάνω μέρος υπήρχε το λογότυπο της SafeTech, η ένδειξη CAM6, η ημερομηνία και η ώρα: 01-17-17, 03:05:48.
  Η νυχτερινή λήψη ήταν η αναμενόμενη: γεμάτη κόκκο και παράσιτα. Ένας πάγκος εργασίας, μια ραφιέρα κι ένα σωρό εργαλεία και άδεια χαρτόκουτα μού έδωσαν να καταλάβω ότι η κάμερα είχε εγκατασταθεί, για κάποιον μυστήριο λόγο, στο υπόγειο. Ρώτησα αφηρημένα τον Χόρχε αν συνηθιζόταν κάτι τέτοιο και μου απάντησε ότι ο Κάμντεν είχε επιμείνει να τοποθετηθεί μια επιπλέον εκεί κάτω.

  Τα δευτερόλεπτα κύλησαν ατάραχα μέχρι τις 03.06 κι έπειτα μου φάνηκε ότι είδα κάτι να κινείται πίσω από μια στοίβα πλαστικών κουβάδων. Ένα μικρό φωτάκι αναβόσβησε δίπλα στην σκάλα, σημάδι ότι οι αισθητήρες είχαν ενεργοποιηθεί. Ένας από τους κουβάδες έπεσε άηχα στο πάτωμα κι εγώ τινάχτηκα από την θέση μου τρομαγμένος.

  Ένα λευκό χέρι είχε εμφανιστεί μέσα από το σκοτάδι. Ακούμπησε το πάτωμα κι έψαξε τον χώρο γύρω του. Ένα δεύτερο χέρι ακολούθησε κι έπειτα ένα πλάσμα σύρθηκε έξω από την κρυψώνα του, μια τρύπα στον τοίχο που στην οθόνη φαινόταν απλώς σαν μια μεγάλη μαυρίλα. Το πλάσμα στάθηκε καμπουριαστό, ακριβώς απέναντι από την κάμερα και μπόρεσα να το δω ολόκληρο, με την φρίκη να διώχνει κάθε ίχνος δυσπιστίας από μέσα μου.
  Το δέρμα του κρεμόταν σε χαλαρές λωρίδες, δημιουργώντας πτυχώσεις και ζάρες, ανάμεσα από τις οποίες ξεχώριζαν τα οστά του στέρνου και των πλευρών του. Μερικές τούφες μακριών, μαραμένων μαλλιών έπεφταν στους κάτισχνους ώμους του. Τα μάτια του ήταν δύο μουντζούρες πάνω στον λευκό, επίπεδο καμβά του προσώπου του. Σύρθηκε προς το μέρος της σκάλας και άνοιξε το στόμα του, σαν να ετοιμαζόταν να ουρλιάξει – το σαγόνι του κατέβηκε χαμηλά, μέχρι το στήθος του και στο ταραγμένο μου μυαλό ήρθε μια εικόνα που είχα δει κάποτε σε ένα ντοκιμαντέρ του National Geographic: ένα φίδι να καταπίνει ένα πρόβατο. Το άνοιγμα του στόματός του μου θύμισε το πλάσμα που στεκόταν λίγα εκατοστά μακριά μου. Λευκά σημάδια, που θα μπορούσαν να είναι δόντια αν η εικόνα ήταν καλύτερη, εμφανίστηκαν περιμετρικά στην χοάνη του προσώπου του.
“Τι σκατά...”, ψέλλισα. Ο Χόρχε δεν απάντησε, με κοιτούσε με φανερή ικανοποίηση στο παχουλό πρόσωπό του.

  Οι ενδείξεις της οθόνης άλλαξαν σε CAM1 και είδα τον χώρο του σαλονιού. Άλλη μια στιγμιαία σκέψη εμφανίστηκε στο μυαλό μου
(τελικά το σαλόνι του μοιάζει με αυτό που είχα φανταστεί)
με χαιρέτησε κι εξαφανίστηκε. Το πλάσμα μετακινήθηκε σέρνοντας τα βήματά του μέχρι το σαλόνι, έπειτα στάθηκε στο κέντρο του δωματίου, ανάμεσα στο τραπεζάκι και το έπιπλο της τηλεόρασης κι απέμεινε ακίνητο, σαν κάτι να αφουγκραζόταν. Ο Χόρχε, χωρίς να πει κουβέντα, προχώρησε λίγο το βίντεο μέχρι που η ώρα έδειξε 03:37.
  Το πλάσμα κινήθηκε ξανά, με τις ίδιες αργές κινήσεις, και κατευθύνθηκε στον διάδρομο, όπου απέμεινε ακίνητο για άλλα δέκα λεπτά. Έπειτα τα χέρια του στράφηκαν σε μια αφύσικη γωνία, αρπάχτηκαν από τα κάγκελα της σκάλας, κι άρχισε να τραβάει το σώμα του ανεβαίνοντάς την.

  Έριξα μια έντρομη ματιά στον Χόρχε, σχεδόν εκλιπαρώντας τον με το βλέμμα μου να μου πει πως όλο αυτό ήταν στημένο, μια φάρσα που είχε κανονίσει ο ίδιος για τον ηλίθιο, άπιστο συνάδελφό του ή ότι έστω ήταν κάτι που είχε βρει στο ίντερνετ, ένα τρέιλερ ταινίας ίσως ή κάποιο μίνι φιλμάκι τρόμου. Ο Χόρχε είχε πάρει αυστηρό ύφος, αταίριαστο με την ιδιοσυγκρασία και το παρουσιαστικό του, αλλά δεν είπε τίποτα.

  Ο νυχτερινός ακάλεστος επισκέπτης του Κάμντεν σταμάτησε μπροστά από το δωμάτιό του στις 03:49 και απέμεινε ακίνητος ξανά, σαν να οσφριζόταν το μελλοντικό του θύμα. Το σώμα του έτρεμε από σπασμούς και το στόμα του επιμηκύνθηκε κι άλλο, σαν να ετοιμαζόταν να...
(να φάει, Χριστέ μου, έχει μυρίσει κάτι πολύ νόστιμο, αυτό είναι, ω Θεέ μου, δεν θέλω να το δω αυτό, δεν θέλω)
  Ο Χόρχε προχώρησε κι άλλο το βίντεο κι εγώ δεν μπορούσα πλέον να κάνω τίποτα περισσότερο από το να έχω καρφωμένο το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή, προετοιμαζόμενος για το χειρότερο κι ελπίζοντας ακόμα ότι το βίντεο θα τελείωνε και θα αποδεικνυόταν ότι το όλο θέαμα ήταν στημένο – ίσως με μια δυνατή κραυγή και μια τρομακτική φάτσα που θα πεταγόταν μπροστά σου κι εσύ, ανυποψίαστος και έχοντας συνηθίσει την απόλυτη σιωπή του βίντεο, θα τιναζόσουν με την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά και μετά θα άρχιζες να βρίζεις για να επανέλθεις όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον πραγματικό κόσμο, εκεί όπου δεν υπήρχαν φαντάσματα και ζόμπι και απόκοσμα πλάσματα που παραμόνευαν στο υπόγειο του σπιτιού σου και επισκέπτονταν την κρεβατοκάμαρά σου όταν κοιμόσουν.

  Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη: το ον μπήκε στο υπνοδωμάτιο και στάθηκε όρθιο στα πόδια του κρεβατιού, όσο η ένδειξη στην οθόνη άλλαζε ξανά από CAM4 σε CAM5. Ξεχώρισα έναν όγκο κάτω από τα παχιά σκεπάσματα και μια μαύρη μάζα που προεξείχε, τα μαλλιά του Κάμντεν. Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που ένιωσα μια στιγμιαία ζάλη.
“Χριστέ μου...”, ψιθύρισα ξανά.
  Αυτή την φορά το πλάσμα δεν περίμενε. Το στόμα του άνοιξε ακόμα περισσότερο κι έπειτα το κορμί του εκτινάχθηκε προς το μέρος των σκεπασμάτων. Ο Κάμντεν τινάχτηκε κι επιχείρησε να τραβηχτεί προς το κεφαλάρι του κρεβατιού, με το στόμα του να έχει μετατραπεί σε έναν κύκλο τρόμου. Φαντάστηκα τα ουρλιαχτά του καθώς άπλωνε τα χέρια του προσπαθώντας μάταια να απομακρυνθεί από την φρίκη που τον είχε αρπάξει. Το πάπλωμα έπεσε στο πάτωμα και είδα ότι το πλάσμα είχε ήδη καταπιεί τα πόδια του – η οπή του στόματός του είχε γαντζωθεί στις γάμπες του Κάμντεν. Τα λευκά σημάδια που είχα διακρίνει ήταν όντως τα δόντια του. Είδα το επιμηκυμένο δέρμα του πλάσματος να τεντώνεται, σαν το άμορφο πρόσωπό του να είχε μετατραπεί σε κάποια φρικτή, οδοντωτή προβοσκίδα, και να ρουφάει τα γόνατα του άτυχου άντρα. Το πρόσωπό του πήρε μια έκφραση άφατου πόνου.
“Κλεισ' το”, είπα ξεψυχισμένα, όμως ο Χόρχε δεν μου έκανε το χατίρι. 

  Αντί γι' αυτό, διπλασίασε την ταχύτητα του βίντεο και αναγκάστηκα να δω το πως το πλάσμα τράφηκε, εκατοστό-εκατοστό με τον άντρα, σαν φίδι. Σαν φίδι που κατάπινε ένα πρόβατο.
  Οι κινήσεις του Κάμντεν σταμάτησαν όταν το τέρας είχε φτάσει στον θώρακά του – που και που μόνο το κορμί του σειόταν από μικρούς σπασμούς, ενώ τα μάτια του είχαν γυρίσει προς τα πάνω και παρακολουθούσαν το ταβάνι, σαν να περίμενε μια εξ ουρανού βοήθεια που δεν ερχόταν. Το πλάσμα ολοκλήρωσε το γεύμα του καταπίνοντας το κεφάλι του άντρα κι έπειτα απέμεινε ξαπλωμένο πάνω στο κρεβάτι, διπλάσιο σε μήκος απ' ότι όταν επιτέθηκε για πρώτη φορά, μισή ώρα πριν.

  Το στομάχι μου με τραβούσε κι ένιωθα τον ιδρώτα να στάζει στο πρόσωπό μου. Προσπάθησα να αρπάξω το ποντίκι από τα χέρια του Χόρχε, αλλά έτρεμα τόσο πολύ που έγειρα στην καρέκλα μου προσπαθώντας να ξαναβρώ την ανάσα μου.
  Μια κίνηση από την οθόνη τράβηξε την προσοχή μου κι εστίασα στην πρασινωπή εικόνα παρά την θέλησή μου. Το ον συσπόταν ξανά στο κρεβάτι, διπλωνόταν και τεντωνόταν ξανά. Το στόμα του άνοιξε ξανά και είδα μια στρογγυλή, υγρή μάζα να κυλάει στο κρεβάτι και να παραμένει ακίνητη δίπλα στο μαξιλάρι. Χωρίς να μπορώ να συγκρατηθώ, γύρισα από την άλλη και ξέρασα.

***

  Πήρα τηλέφωνο τον υπεύθυνο βάρδιας και δήλωσα ότι δεν αισθανόμουν καλά (πράγμα που ήταν απολύτως αληθές) κι ότι ήθελα να επιστρέψω σπίτι μου. Την επόμενη μέρα έστειλα ένα mail στον κύριο Τόμσον, τον υπεύθυνο προσωπικού, όπου του γνωστοποιούσα την παραίτησή μου. Δεν είδα ποτέ μου τον Χόρχε ξανά, κάτι που ακόμα και σήμερα με χαροποιεί.

  Δεν μπόρεσα ποτέ να σβήσω από το μυαλό μου τις εικόνες που είδα εκείνο το κρύο βράδυ. Δεν έψαξα ποτέ να μάθω περισσότερα για το πλάσμα, γιατί οι αισθητήρες δεν το κατέγραψαν όταν επέστρεψε στο λημέρι του στο υπόγειο, αν το είχαν δει κι άλλοι, αν η ύπαρξή του αναφερόταν σε κάποιο μύθο – μου έφτανε που είχα δει τον τρόπο που είχε τραφεί, το πως είχε καταπιεί το θύμα του ζωντανό και μετά, αφού απομύζησε τα υγρά του, το ξέρασε σε κομμάτια πηχτής μάζας, τυλιγμένα ακόμα στα γαστρικά υγρά του.
  Αποφάσισα να μην βάλω ίντερνετ στο καινούργιο μου διαμέρισμα. Αν θέλω να μάθω τα νέα, υπάρχει η τηλεόραση και οι εφημερίδες. Όχι η Baltimore Sun, αυτή είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να την αγοράσω ποτέ στη ζωή μου.

  Σήμερα μάζεψα τα τελευταία μου πράγματα. Θα μου λείψει το σπίτι που μεγάλωσα και που μου κληροδότησαν οι γονείς μου, αλλά το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι ένα δίπατο κτίριο που διαθέτει και υπόγειο.