1
Η Meredith ξύπνησε απότομα, με το στόμα της στεγνό και την καρδιά της να σφίγγεται από ένα άγχος που δεν μπορούσε να προσδιορίσει.
Δίπλα της ο James κοιμόταν του καλού καιρού, ροχαλίζοντας ελαφρά.
Η κοπέλα κοίταξε το ψηφιακό ρολόι που βρισκόταν στο κομοδίνο της: τρεις ακριβώς.
Ανακάθισε στο κρεβάτι και ανατρίχιασε καθώς οι γυμνές πατούσες της ακουμπούσαν το παγωμένο πάτωμα. Φόρεσε τις παντόφλες με σχήμα λαγού που της είχε κάνει δώρο ο άντρας της στην επέτειο τους μερικούς μήνες νωρίτερα και κατευθύνθηκε προς την κούνια όπου κοιμόταν το μωρό. Δεν θυμόταν αν είχε δει κάποιο άσχημο όνειρο που την είχε ξυπνήσει, αλλά ήταν αναστατωμένη και ήξερε ότι αν έπαιρνε αγκαλιά το μωρό της θα ηρεμούσε ξανά. Ο James θα τσαντιζόταν αν μάθαινε ότι ξύπνησε το μωρό μόνο και μόνο για να νιώσει καλύτερα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν την ένοιαζε.
Άναψε το φωτάκι νυκτός που χρησιμοποιούσαν τις πρώτες μέρες μετά την επιστροφή της από το μαιευτήριο και που απόψε είχαν ξεχάσει να το ανάψουν. Το φωτάκι είχε σχήμα χαρούμενης μέλισσας και το δωμάτιο πήρε ένα γλυκό κίτρινο χρώμα.
"Σαν ανατολή" σκέφτηκε το μουδιασμένο μυαλό της Meredith καθώς έσκυβε πάνω από την κούνια.
Η ανάσα της κόπηκε και κρατήθηκε από την κουπαστή της κούνιας για να μην λιποθυμήσει. Το κρεβατάκι ήταν άδειο. Τα σκεπάσματα ήταν όλα τακτοποιημένα, τα αρκουδάκια του μωρού βρίσκονταν στη θέση τους δίπλα από το λεπτό μαξιλαράκι του, σαν νυχτερινοί φρουροί, αλλά το μωρό δεν ήταν εκεί.
"James", ψιθύρισε κι ένιωσε ότι βρισκόταν ακόμα μέσα στο όνειρο.
Ανακάθισε στο κρεβάτι και ανατρίχιασε καθώς οι γυμνές πατούσες της ακουμπούσαν το παγωμένο πάτωμα. Φόρεσε τις παντόφλες με σχήμα λαγού που της είχε κάνει δώρο ο άντρας της στην επέτειο τους μερικούς μήνες νωρίτερα και κατευθύνθηκε προς την κούνια όπου κοιμόταν το μωρό. Δεν θυμόταν αν είχε δει κάποιο άσχημο όνειρο που την είχε ξυπνήσει, αλλά ήταν αναστατωμένη και ήξερε ότι αν έπαιρνε αγκαλιά το μωρό της θα ηρεμούσε ξανά. Ο James θα τσαντιζόταν αν μάθαινε ότι ξύπνησε το μωρό μόνο και μόνο για να νιώσει καλύτερα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν την ένοιαζε.
Άναψε το φωτάκι νυκτός που χρησιμοποιούσαν τις πρώτες μέρες μετά την επιστροφή της από το μαιευτήριο και που απόψε είχαν ξεχάσει να το ανάψουν. Το φωτάκι είχε σχήμα χαρούμενης μέλισσας και το δωμάτιο πήρε ένα γλυκό κίτρινο χρώμα.
"Σαν ανατολή" σκέφτηκε το μουδιασμένο μυαλό της Meredith καθώς έσκυβε πάνω από την κούνια.
Η ανάσα της κόπηκε και κρατήθηκε από την κουπαστή της κούνιας για να μην λιποθυμήσει. Το κρεβατάκι ήταν άδειο. Τα σκεπάσματα ήταν όλα τακτοποιημένα, τα αρκουδάκια του μωρού βρίσκονταν στη θέση τους δίπλα από το λεπτό μαξιλαράκι του, σαν νυχτερινοί φρουροί, αλλά το μωρό δεν ήταν εκεί.
"James", ψιθύρισε κι ένιωσε ότι βρισκόταν ακόμα μέσα στο όνειρο.
Αυτό ήταν, δεν είχε ξυπνήσει, ο εφιάλτης που την είχε ταράξει συνεχιζόταν ακόμα. Σήκωσε τα σκεπάσματα λες και το μωρό είχε αποφασίσει να παίξει κρυφτό με την μάνα του τις μικρές ώρες της νύχτας, αλλά τίποτα δεν βρισκόταν εκεί.
"James", είπε πιο δυνατά και ο άντρας της ρουθούνισε και άλλαξε πλευρό. Ένιωσε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι της και ζαλίστηκε.
"JAMES!"φώναξε και ο James πετάχτηκε από τον ύπνο του σαν να τον είχαν καταβρέξει με παγωμένο νερό.
"Τι; Τι έγινε; Θα ξυπνήσεις το μωρό!" διαμαρτυρήθηκε καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι.
Η Meredith τον κοίταξε με θολό βλέμμα - ένα χέρι της έσφιγγε τα σωθικά και η ίδια δεν είχε δύναμη ούτε να μιλήσει. Έδειξε προς την άδεια κούνια κι έπειτα λιποθύμησε.
Ο υπαστυνόμος Fischer μουτζούρωνε αφηρημένα ένα μπλοκάκι που είχε μπροστά του παρακολουθώντας τις ειδήσεις σε κάποιο τοπικό κανάλι. Τους τελευταίους μήνες οι δημοσιογράφοι ζούσαν την καλύτερη περίοδο της ζωής τους: πρώτα η πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στην Καλιφόρνια και πρόλαβε να κάψει 25 χιλιάδες στρέμματα μέχρι να καταφέρουν να τη θέσουν υπό έλεγχο, έπειτα ο μετεωρίτης σε μέγεθος σπιτιού που είχε πέσει στον Ινδικό ωκεανό πριν τρεις μήνες, δημιουργώντας ένα τσουνάμι σαν εκείνο του 2004, που κατέστρεψε το ανατολικό μέρος της Μαδαγασκάρης και εξαφάνισε τον Μαυρίκιο και τώρα η νέα κρίση που είχε ξεσπάσει στο Ιράν, μετά την απόφαση του Προέδρου Ζαρίφ να κηρύξει εμπάργκο στις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές πετρελαϊκές εταιρίες. Ήδη στην περιοχή είχε μαζευτεί στρατός του ΝΑΤΟ που απειλούσε με αντίποινα, ενώ η Τεχεράνη είχε αρχίσει να αδειάζει από τους κατοίκους της. Καθημερινά υπήρχαν ολόκληροι μαραθώνιοι από ρεπορτάζ σε όλα τα κανάλια, με ζωντανές συνδέσεις από το Ιράν, το Ιράκ και το Ισραήλ. Στο Αφγανιστάν είχε ξεσπάσει νέο μπαράζ επιθέσεων από αντάρτες Ταλιμπάν εναντίον αμερικανικών στρατευμάτων, ενώ και η Κίνα και η Ρωσία βρίσκονταν σε ετοιμότητα, αφού πρώτα προέβησαν σε διάβημα προς το ΝΑΤΟ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ανέφερε πως οποιαδήποτε επίθεση κατά του Ιράν θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου εναντίον τους.
"James", είπε πιο δυνατά και ο άντρας της ρουθούνισε και άλλαξε πλευρό. Ένιωσε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι της και ζαλίστηκε.
"JAMES!"φώναξε και ο James πετάχτηκε από τον ύπνο του σαν να τον είχαν καταβρέξει με παγωμένο νερό.
"Τι; Τι έγινε; Θα ξυπνήσεις το μωρό!" διαμαρτυρήθηκε καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι.
Η Meredith τον κοίταξε με θολό βλέμμα - ένα χέρι της έσφιγγε τα σωθικά και η ίδια δεν είχε δύναμη ούτε να μιλήσει. Έδειξε προς την άδεια κούνια κι έπειτα λιποθύμησε.
2
Ο υπαστυνόμος Fischer μουτζούρωνε αφηρημένα ένα μπλοκάκι που είχε μπροστά του παρακολουθώντας τις ειδήσεις σε κάποιο τοπικό κανάλι. Τους τελευταίους μήνες οι δημοσιογράφοι ζούσαν την καλύτερη περίοδο της ζωής τους: πρώτα η πυρκαγιά που είχε ξεσπάσει στην Καλιφόρνια και πρόλαβε να κάψει 25 χιλιάδες στρέμματα μέχρι να καταφέρουν να τη θέσουν υπό έλεγχο, έπειτα ο μετεωρίτης σε μέγεθος σπιτιού που είχε πέσει στον Ινδικό ωκεανό πριν τρεις μήνες, δημιουργώντας ένα τσουνάμι σαν εκείνο του 2004, που κατέστρεψε το ανατολικό μέρος της Μαδαγασκάρης και εξαφάνισε τον Μαυρίκιο και τώρα η νέα κρίση που είχε ξεσπάσει στο Ιράν, μετά την απόφαση του Προέδρου Ζαρίφ να κηρύξει εμπάργκο στις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές πετρελαϊκές εταιρίες. Ήδη στην περιοχή είχε μαζευτεί στρατός του ΝΑΤΟ που απειλούσε με αντίποινα, ενώ η Τεχεράνη είχε αρχίσει να αδειάζει από τους κατοίκους της. Καθημερινά υπήρχαν ολόκληροι μαραθώνιοι από ρεπορτάζ σε όλα τα κανάλια, με ζωντανές συνδέσεις από το Ιράν, το Ιράκ και το Ισραήλ. Στο Αφγανιστάν είχε ξεσπάσει νέο μπαράζ επιθέσεων από αντάρτες Ταλιμπάν εναντίον αμερικανικών στρατευμάτων, ενώ και η Κίνα και η Ρωσία βρίσκονταν σε ετοιμότητα, αφού πρώτα προέβησαν σε διάβημα προς το ΝΑΤΟ που, ούτε λίγο ούτε πολύ, ανέφερε πως οποιαδήποτε επίθεση κατά του Ιράν θα ισοδυναμούσε με κήρυξη πολέμου εναντίον τους.
Ο Μike Fischer, που σε ενάμιση μήνα θα συμπλήρωνε τέσσερα χρόνια υπηρεσίας στο μικρό τμήμα του Φράνκλιν της Ιντιάνα και το καλοκαίρι θα γιόρταζε τα εικοστά έκτα γενέθλια του, αναρωτήθηκε πότε ακριβώς τρελάθηκε ο κόσμος. Οι ηγέτες της Γης έπαιζαν σαν κακότροπα, εγωιστικά παιδιά, αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν καθόλου, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι θα προκαλούσαν μια παγκόσμια σύρραξη.
Χαμήλωσε την ένταση της τηλεόρασης που αυτή τη στιγμή έδειχνε εικόνες από ταραχές στο Ισπαχάν και σηκώθηκε να βάλει ένα ακόμα φλιτζάνι καφέ. Είχε μπροστά του κάτι λιγότερο από πέντε ώρες βάρδιας ακόμα κι ευχόταν να ήταν όσο ήσυχες ήταν και οι προηγούμενες τρεις.
Δοκίμασε λίγο από τον καφέ και μόρφασε καθώς έκαψε τη γλώσσα του. Επέστρεψε στο γραφείο και, προτού βολευτεί, το τηλέφωνο χτύπησε με έναν ήχο τόσο στριγκό και δυνατό που τον έκανε να πεταχτεί και να χύσει τον καφέ πάνω του. Βλαστήμησε το σύμπαν, άρπαξε μερικές χαρτοπετσέτες που βρίσκονταν δίπλα σε ένα στραπατσαρισμένο κουτί με ένα μισοφαγωμένο χάμπουργκερ μέσα του και σήκωσε το τηλέφωνο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μιλήσει και να σκουπιστεί.
"Αστυνομικό τμήμα Φράνκλιν, υπαστυνόμος Fischer, παρακαλώ", είπε εκνευρισμένα.
Η αντρική φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ακουγόταν βιαστική και αγχωμένη.
"Κύριε μου, δεν σας καταλαβαίνω. Μιλήστε πιο αργά και καθαρά", είπε ο Mike έχοντας στηρίξει το ακουστικό στον ώμο του καθώς αναρωτιόταν αν θα έφευγε ο λεκές από το παντελόνι του.
"ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ!" ούρλιαξε ο James από την άλλη άκρη της γραμμής.
Η Meredith ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και ανάσαινε κοφτά - είχε πάρει το βάλιουμ που της είχε δώσει ο άντρας της με το ζόρι.
"Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ!"
"Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ!"
Ο υπαστυνόμος πέταξε τις χαρτοπετσέτες στον κάδο και έκατσε ίσια στην καρέκλα του. Προτού προλάβει να ακολουθήσει το πρωτόκολλο που ακολουθούσαν σε τέτοιες περιπτώσεις (μίλα με ψύχραιμη φωνή/προσπάθησε να καθησυχάσεις τον συνομιλητή σου/διαβεβαίωσε τον ότι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο), άναψε το κόκκινο φωτάκι στο τηλέφωνο του, δείγμα ότι υπήρχε δεύτερη γραμμή στην αναμονή.
"Κύριε μου, με ακούτε;" είπε με χαμηλή, ζεστή φωνή όλο έγνοια. "Δώστε μου ένα λεπτό, όλα θα πάνε καλά".
Ήξερε ότι το τελευταίο δεν έπρεπε να το πει, ποτέ δεν δίνεις ελπίδες που μπορούν να αποδειχτούν μάταιες στην εξέλιξη κάποιας υπόθεσης, αλλά ήταν το μόνο που του ήρθε στο μυαλό. Έβαλε τον James που άρχισε να διαμαρτύρεται στην αναμονή και σήκωσε τη δεύτερη γραμμή. Μια γυναίκα άρχισε να φωνάζει τσιριχτά.
"Τι διάολο", σκέφτηκε καθώς άρχισε να αγχώνεται. Άλλο ένα κόκκινο φωτάκι στην συσκευή άρχισε να αναβοσβήνει. Κι έπειτα κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, μέχρις ότου και οι έξι τηλεφωνικές γραμμές του κέντρου ήταν κατειλημμένες. Ιδρώτας άρχισε να στάζει στο μέτωπο του καθώς έβγαζε το κινητό του για να καλέσει τον διοικητή του τμήματος.
Η ώρα ήταν 03.07.
Μέχρι τις τέσσερις το πρωί, όλο το αστυνομικό τμήμα του Φράνκλιν ήταν στο πόδι. Οι άδειες ανακλήθηκαν, όσοι είχαν σχολάσει τέσσερις ώρες πριν επέστρεψαν στη δουλειά τους κατσουφιασμένοι, τα έξι περιπολικά που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα επέστρεψαν πίσω. Ο ίδιος ο διοικητής, ένας μεγαλόσωμος άντρας που δεν μπορούσες να αποφασίσεις ποιο είχε πιο αξιοσημείωτο μέγεθος επάνω του, το μουστάκι ή η κοιλιά του, ήρθε κατά τις 03.40, αναμαλλιασμένος και νυσταγμένος ακόμα. Ενημερώθηκε από τον Fischer κι από τις δυο τηλεφωνήτριες που απαντούσαν στα απανωτά τηλεφωνήματα. Μέχρι εκείνη την ώρα, υπήρχαν εξήντα επτά κλήσεις από αναστατωμένους γονείς οι οποίοι ανέφεραν ότι τα παιδιά τους είχαν χαθεί.
Ο διοικητής Brown έστρωσε τα ατίθασα μαλλιά του με το χέρι, έβαλε καφέ και θρονιάστηκε στο γραφείο του.
"Τι έχετε πει στους γονείς;" ρώτησε τον υπαστυνόμο.
"Προσπαθήσαμε να τους ηρεμήσουμε αλλά είναι πάρα πολλοί", απάντησε αυτός. "Η Liza και η Ann είναι στο τηλεφωνικό κέντρο και σημειώνουν όλες τις κλήσεις".
"Καλά, πως γίνεται να εξαφανιστούν εξήντα επτά παιδιά;" αναρωτήθηκε ο διοικητής.
"Κύριε μου, με ακούτε;" είπε με χαμηλή, ζεστή φωνή όλο έγνοια. "Δώστε μου ένα λεπτό, όλα θα πάνε καλά".
Ήξερε ότι το τελευταίο δεν έπρεπε να το πει, ποτέ δεν δίνεις ελπίδες που μπορούν να αποδειχτούν μάταιες στην εξέλιξη κάποιας υπόθεσης, αλλά ήταν το μόνο που του ήρθε στο μυαλό. Έβαλε τον James που άρχισε να διαμαρτύρεται στην αναμονή και σήκωσε τη δεύτερη γραμμή. Μια γυναίκα άρχισε να φωνάζει τσιριχτά.
"Τι διάολο", σκέφτηκε καθώς άρχισε να αγχώνεται. Άλλο ένα κόκκινο φωτάκι στην συσκευή άρχισε να αναβοσβήνει. Κι έπειτα κι άλλο ένα, κι άλλο ένα, μέχρις ότου και οι έξι τηλεφωνικές γραμμές του κέντρου ήταν κατειλημμένες. Ιδρώτας άρχισε να στάζει στο μέτωπο του καθώς έβγαζε το κινητό του για να καλέσει τον διοικητή του τμήματος.
Η ώρα ήταν 03.07.
3
Μέχρι τις τέσσερις το πρωί, όλο το αστυνομικό τμήμα του Φράνκλιν ήταν στο πόδι. Οι άδειες ανακλήθηκαν, όσοι είχαν σχολάσει τέσσερις ώρες πριν επέστρεψαν στη δουλειά τους κατσουφιασμένοι, τα έξι περιπολικά που είχαν βάρδια εκείνη την ώρα επέστρεψαν πίσω. Ο ίδιος ο διοικητής, ένας μεγαλόσωμος άντρας που δεν μπορούσες να αποφασίσεις ποιο είχε πιο αξιοσημείωτο μέγεθος επάνω του, το μουστάκι ή η κοιλιά του, ήρθε κατά τις 03.40, αναμαλλιασμένος και νυσταγμένος ακόμα. Ενημερώθηκε από τον Fischer κι από τις δυο τηλεφωνήτριες που απαντούσαν στα απανωτά τηλεφωνήματα. Μέχρι εκείνη την ώρα, υπήρχαν εξήντα επτά κλήσεις από αναστατωμένους γονείς οι οποίοι ανέφεραν ότι τα παιδιά τους είχαν χαθεί.
Ο διοικητής Brown έστρωσε τα ατίθασα μαλλιά του με το χέρι, έβαλε καφέ και θρονιάστηκε στο γραφείο του.
"Τι έχετε πει στους γονείς;" ρώτησε τον υπαστυνόμο.
"Προσπαθήσαμε να τους ηρεμήσουμε αλλά είναι πάρα πολλοί", απάντησε αυτός. "Η Liza και η Ann είναι στο τηλεφωνικό κέντρο και σημειώνουν όλες τις κλήσεις".
"Καλά, πως γίνεται να εξαφανιστούν εξήντα επτά παιδιά;" αναρωτήθηκε ο διοικητής.
Ο Mike ανασήκωσε απλά τους ώμους του.
"Τα περιπολικά επέστρεψαν;"
"Μάλιστα".
"Ωραία. Θέλω να ξαναφύγουν. Συνεχείς περιπολίες σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Και ομάδες πεζών - δυο άτομα - να αρχίσουν να επισκέπτονται τους γονείς και να μαζεύουν πληροφορίες".
Ο υπαστυνόμος ξεκίνησε να απαντά, αλλά τον διέκοψε ο αστυνόμος Harris που μπήκε εκείνη τη στιγμή στο γραφείο του διοικητή.
"Έρχονται εδώ", είπε.
"Ποιοι;" ρώτησε ο Brown, με το αριστερό του φρύδι ανασηκωμένο.
"Οι γονείς των παιδιών".
Το σκοτάδι ήταν ακόμα βαθύ και η ανατολή θα αργούσε για άλλες δυο ώρες, όταν οι γονείς άρχισαν να μαζεύονται στο τμήμα. Σύντομα, πάνω από εκατό άτομα απαιτούσαν να δουν τον διοικητή Brown. Οι γυναίκες ήταν ταραγμένες και πολλές έκλαιγαν απελπισμένα, αλλά οι άντρες είχαν περάσει στο στάδιο της οργής, μιας και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πάρει τηλέφωνο και είχαν αναγκαστεί να περιμένουν στην αναμονή. Κάνα-δυο από αυτούς, οι πιο θερμόαιμοι, ήρθαν στα χέρια και τον αστυνόμο που βρισκόταν στην είσοδο, έναν σπυριάρη εικοσάχρονο που μόλις είχε μετατεθεί στο τμήμα και βρισκόταν για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το πλήθος. Μετά από παρέμβαση του Brown τα πνεύματα ηρέμησαν λίγο και κάποιοι πείστηκαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περιμένουν τους αστυνόμους που θα τους επισκέπτονταν για να τους πάρουν κατάθεση. Μερικοί όμως δεν ήταν διατεθειμένοι να φύγουν κι έτσι ο διοικητής αναγκάστηκε να τους καλέσει στο τμήμα, μιας και το κρύο ήταν τσουχτερό.
Μέχρι τις επτά το πρωί,οπότε και η πρώτη ακτίνα του ήλιου έκανε δειλά την εμφάνιση της μέσα από τα βαριά σύννεφα, είχαν καταθέσει περίπου τριάντα άτομα στο τμήμα και άλλα σαράντα στους αστυνόμους που τα επισκέφτηκαν στα σπίτια τους. Οι αναφορές άρχισαν να μαζεύονται και να ταξινομούνται στις 08.20 από τρεις κατάκοπους αστυνόμους και στις 09.40 παραδόθηκε μια συγκεντρωτική αναφορά στον Brown, ο οποίος προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον δήμαρχο όλο το πρωί, χωρίς καμία επιτυχία. Μέχρι τις δέκα, όσοι γονείς είχαν απομείνει στο τμήμα επέστρεψαν στα σπίτια τους, όπου και παρέμειναν κοιτάζοντας τις άδειες κούνιες των παιδιών τους και βυθισμένοι στην θλίψη τους.
Τα γεγονότα ανέφεραν ότι 103 παιδιά, όλα τους γεννημένα τους τελευταίους εννέα μήνες, είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Από αυτά, τα 65 ήταν κορίτσια και τα υπόλοιπα 38 αγόρια. Υπήρχαν τέσσερις περιπτώσεις δίδυμων, δυο περιπτώσεις τρίδυμων και μια περίπτωση τετράδυμων. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, σχεδόν όλες οι μητέρες είχαν ξυπνήσει από ένα άσχημο προαίσθημα στο χρονικό διάστημα μεταξύ 02:50 και 03:10, με την εξαίρεση της Sally Rosenwood που είχε επιστρέψει μεθυσμένη από ξενύχτι στις τέσσερις το πρωί και ξύπνησε με τις φωνές της τη μάνα της, στην οποία είχε αφήσει το μωρό για να το προσέχει. Σε όλες τις περιπτώσεις οι κούνιες και τα κρεβατάκια ήταν στρωμένα και απείραχτα, ενώ σε κανένα σπίτι δεν έλειπε τίποτα άλλο.
Εκτός από τα μωρά.
Καθώς πλησίαζε το μεσημέρι και οι πρώτες ψιχάλες άρχιζαν να πέφτουν, οι εξαφανίσεις ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης στην πόλη, έχοντας επισκιάσει τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή, τα οποία κλιμακώνονταν με ραγδαίους ρυθμούς. Ο διοικητής Brown ανήμπορος να χειριστεί την κατάσταση μόνος του, αποφάσισε να επικοινωνήσει με το γραφείο του FBI στην Ινδιανάπολη, όπου και ένας εξυπηρετικότατος υπάλληλος τον παρέπεμψε στα κεντρικά της Ουάσιγκτον. Στο τηλεφωνικό κέντρο απάντησε κάποιος που συστήθηκε ως πράκτορας Hopkins και, μόλις έμαθε για ποιον λόγο είχε επικοινωνήσει ο Brown, τον συνέδεσε με το εσωτερικό νούμερο 001. Για τα επόμενα σαράντα πέντε λεπτά, ο Brown δοκίμασε την αντοχή των νεύρων του ακούγοντας την τζαζ μουσική που είχε επιλέξει κάποιος καλαίσθητος υπάλληλος της κυβέρνησης ως μουσικό χαλί για όσους βρίσκονταν στην αναμονή. Ο Brown σιχαινόταν την τζαζ, αλλά όταν επιτέλους κάποιος εδέησε να σηκώσει το ακουστικό, κατάλαβε ότι οι μουσικές του προτιμήσεις ήταν το μικρότερο πρόβλημα που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει.
"Πράκτορας Anderson, από ποιο μέρος μας καλείτε;" ρώτησε μια αυστηρή αντρική φωνή.
"Καλησπέρα, αστυνόμος Brown, διοικητής του 15ου Τμήματος από το Φράνκλιν της Ιντιάνα. Θα χρειαστώ τη βοήθεια σας, είχαμε μια περ-" ξεκίνησε να λέει ο Brown.
"Πόσα;" τον διέκοψε ο Anderson.
Ο Brown αιφνιδιάστηκε.
"Τι πόσα;" ρώτησε αμήχανα.
"Πόσα παιδιά;"
Ο διοικητής έμεινε άφωνος. Χριστέ μου, το ήξεραν ήδη; Μήπως είχε συμβεί και αλλού, εκτός από το Φρανκλιν;
"Brown, αν είσαι εκεί, πες μου γρήγορα", είπε επιτακτικά ο πράκτορας. "Έχω άλλες είκοσι τρεις γραμμές σε αναμονή και να ξέρεις ότι δεν έχω αναλάβει την υπόθεση μόνος μου".
"Άλλες... άλλες είκοσι τρεις;" ρώτησε ο Brown, αδυνατώντας να πιστέψει το συμπέρασμα που τον είχε οδηγήσει η λογική του.
"Ναι φίλε μου και κάθε λεπτό που περνάει προστίθεται κι άλλη μια γραμμή με κάποιον διοικητή τμήματος από όλη τη χώρα που θέλει να μου αναφέρει το ίδιο. Είμαι σ' αυτό το πόστο εδώ και πέντε ώρες, ο κώλος μου έχει πιαστεί, το αυτί μου έχει μουδιάσει και κοντεύω να πάθω τενοντίτιδα από τα στοιχεία που έχω πληκτρολογήσει. Επίσης η υπομονή δεν είναι το πιο δυνατό μου σημείο, ειδικά μια μέρα σαν αυτή, οπότε ας περάσουμε στο προκείμενο: πόσα παιδιά εξαφανίστηκαν τη νύχτα που μας πέρασε;"
"Εκατόν τρία", είπε σαν χαμένος ο Brown.
"Όλα τους κάτω από εννέα μηνών;"
"Ναι..."
"Πόσα αρσενικού και πόσα θηλυκού γένους;"
"38 αγόρια και 65 κορίτσια... εννοώ, 38 αρσενικού γένους και 65 θηλυκού".
"Ωραία, το σημείωσα. Brown, άκουσε με. Πρέπει να βρεις τρόπο να καθησυχάσεις τους κατοίκους σου. Από ποια πόλη είπες ότι με παίρνεις;"
"Από το Φράνκλιν", απάντησε ο διοικητής.
"Τα περιπολικά επέστρεψαν;"
"Μάλιστα".
"Ωραία. Θέλω να ξαναφύγουν. Συνεχείς περιπολίες σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Και ομάδες πεζών - δυο άτομα - να αρχίσουν να επισκέπτονται τους γονείς και να μαζεύουν πληροφορίες".
Ο υπαστυνόμος ξεκίνησε να απαντά, αλλά τον διέκοψε ο αστυνόμος Harris που μπήκε εκείνη τη στιγμή στο γραφείο του διοικητή.
"Έρχονται εδώ", είπε.
"Ποιοι;" ρώτησε ο Brown, με το αριστερό του φρύδι ανασηκωμένο.
"Οι γονείς των παιδιών".
Το σκοτάδι ήταν ακόμα βαθύ και η ανατολή θα αργούσε για άλλες δυο ώρες, όταν οι γονείς άρχισαν να μαζεύονται στο τμήμα. Σύντομα, πάνω από εκατό άτομα απαιτούσαν να δουν τον διοικητή Brown. Οι γυναίκες ήταν ταραγμένες και πολλές έκλαιγαν απελπισμένα, αλλά οι άντρες είχαν περάσει στο στάδιο της οργής, μιας και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν πάρει τηλέφωνο και είχαν αναγκαστεί να περιμένουν στην αναμονή. Κάνα-δυο από αυτούς, οι πιο θερμόαιμοι, ήρθαν στα χέρια και τον αστυνόμο που βρισκόταν στην είσοδο, έναν σπυριάρη εικοσάχρονο που μόλις είχε μετατεθεί στο τμήμα και βρισκόταν για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το πλήθος. Μετά από παρέμβαση του Brown τα πνεύματα ηρέμησαν λίγο και κάποιοι πείστηκαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περιμένουν τους αστυνόμους που θα τους επισκέπτονταν για να τους πάρουν κατάθεση. Μερικοί όμως δεν ήταν διατεθειμένοι να φύγουν κι έτσι ο διοικητής αναγκάστηκε να τους καλέσει στο τμήμα, μιας και το κρύο ήταν τσουχτερό.
Μέχρι τις επτά το πρωί,οπότε και η πρώτη ακτίνα του ήλιου έκανε δειλά την εμφάνιση της μέσα από τα βαριά σύννεφα, είχαν καταθέσει περίπου τριάντα άτομα στο τμήμα και άλλα σαράντα στους αστυνόμους που τα επισκέφτηκαν στα σπίτια τους. Οι αναφορές άρχισαν να μαζεύονται και να ταξινομούνται στις 08.20 από τρεις κατάκοπους αστυνόμους και στις 09.40 παραδόθηκε μια συγκεντρωτική αναφορά στον Brown, ο οποίος προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τον δήμαρχο όλο το πρωί, χωρίς καμία επιτυχία. Μέχρι τις δέκα, όσοι γονείς είχαν απομείνει στο τμήμα επέστρεψαν στα σπίτια τους, όπου και παρέμειναν κοιτάζοντας τις άδειες κούνιες των παιδιών τους και βυθισμένοι στην θλίψη τους.
Τα γεγονότα ανέφεραν ότι 103 παιδιά, όλα τους γεννημένα τους τελευταίους εννέα μήνες, είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Από αυτά, τα 65 ήταν κορίτσια και τα υπόλοιπα 38 αγόρια. Υπήρχαν τέσσερις περιπτώσεις δίδυμων, δυο περιπτώσεις τρίδυμων και μια περίπτωση τετράδυμων. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, σχεδόν όλες οι μητέρες είχαν ξυπνήσει από ένα άσχημο προαίσθημα στο χρονικό διάστημα μεταξύ 02:50 και 03:10, με την εξαίρεση της Sally Rosenwood που είχε επιστρέψει μεθυσμένη από ξενύχτι στις τέσσερις το πρωί και ξύπνησε με τις φωνές της τη μάνα της, στην οποία είχε αφήσει το μωρό για να το προσέχει. Σε όλες τις περιπτώσεις οι κούνιες και τα κρεβατάκια ήταν στρωμένα και απείραχτα, ενώ σε κανένα σπίτι δεν έλειπε τίποτα άλλο.
Εκτός από τα μωρά.
Καθώς πλησίαζε το μεσημέρι και οι πρώτες ψιχάλες άρχιζαν να πέφτουν, οι εξαφανίσεις ήταν το μοναδικό θέμα συζήτησης στην πόλη, έχοντας επισκιάσει τα γεγονότα στην Μέση Ανατολή, τα οποία κλιμακώνονταν με ραγδαίους ρυθμούς. Ο διοικητής Brown ανήμπορος να χειριστεί την κατάσταση μόνος του, αποφάσισε να επικοινωνήσει με το γραφείο του FBI στην Ινδιανάπολη, όπου και ένας εξυπηρετικότατος υπάλληλος τον παρέπεμψε στα κεντρικά της Ουάσιγκτον. Στο τηλεφωνικό κέντρο απάντησε κάποιος που συστήθηκε ως πράκτορας Hopkins και, μόλις έμαθε για ποιον λόγο είχε επικοινωνήσει ο Brown, τον συνέδεσε με το εσωτερικό νούμερο 001. Για τα επόμενα σαράντα πέντε λεπτά, ο Brown δοκίμασε την αντοχή των νεύρων του ακούγοντας την τζαζ μουσική που είχε επιλέξει κάποιος καλαίσθητος υπάλληλος της κυβέρνησης ως μουσικό χαλί για όσους βρίσκονταν στην αναμονή. Ο Brown σιχαινόταν την τζαζ, αλλά όταν επιτέλους κάποιος εδέησε να σηκώσει το ακουστικό, κατάλαβε ότι οι μουσικές του προτιμήσεις ήταν το μικρότερο πρόβλημα που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει.
"Πράκτορας Anderson, από ποιο μέρος μας καλείτε;" ρώτησε μια αυστηρή αντρική φωνή.
"Καλησπέρα, αστυνόμος Brown, διοικητής του 15ου Τμήματος από το Φράνκλιν της Ιντιάνα. Θα χρειαστώ τη βοήθεια σας, είχαμε μια περ-" ξεκίνησε να λέει ο Brown.
"Πόσα;" τον διέκοψε ο Anderson.
Ο Brown αιφνιδιάστηκε.
"Τι πόσα;" ρώτησε αμήχανα.
"Πόσα παιδιά;"
Ο διοικητής έμεινε άφωνος. Χριστέ μου, το ήξεραν ήδη; Μήπως είχε συμβεί και αλλού, εκτός από το Φρανκλιν;
"Brown, αν είσαι εκεί, πες μου γρήγορα", είπε επιτακτικά ο πράκτορας. "Έχω άλλες είκοσι τρεις γραμμές σε αναμονή και να ξέρεις ότι δεν έχω αναλάβει την υπόθεση μόνος μου".
"Άλλες... άλλες είκοσι τρεις;" ρώτησε ο Brown, αδυνατώντας να πιστέψει το συμπέρασμα που τον είχε οδηγήσει η λογική του.
"Ναι φίλε μου και κάθε λεπτό που περνάει προστίθεται κι άλλη μια γραμμή με κάποιον διοικητή τμήματος από όλη τη χώρα που θέλει να μου αναφέρει το ίδιο. Είμαι σ' αυτό το πόστο εδώ και πέντε ώρες, ο κώλος μου έχει πιαστεί, το αυτί μου έχει μουδιάσει και κοντεύω να πάθω τενοντίτιδα από τα στοιχεία που έχω πληκτρολογήσει. Επίσης η υπομονή δεν είναι το πιο δυνατό μου σημείο, ειδικά μια μέρα σαν αυτή, οπότε ας περάσουμε στο προκείμενο: πόσα παιδιά εξαφανίστηκαν τη νύχτα που μας πέρασε;"
"Εκατόν τρία", είπε σαν χαμένος ο Brown.
"Όλα τους κάτω από εννέα μηνών;"
"Ναι..."
"Πόσα αρσενικού και πόσα θηλυκού γένους;"
"38 αγόρια και 65 κορίτσια... εννοώ, 38 αρσενικού γένους και 65 θηλυκού".
"Ωραία, το σημείωσα. Brown, άκουσε με. Πρέπει να βρεις τρόπο να καθησυχάσεις τους κατοίκους σου. Από ποια πόλη είπες ότι με παίρνεις;"
"Από το Φράνκλιν", απάντησε ο διοικητής.
Ένιωθε ότι ζούσε μέσα σε όνειρο. Σίγουρα αυτό ήταν, γιατί πως αλλιώς γινόταν να χαθούν όλα τα νεογέννητα της Αμερικής;
"Στην Ιντιάνα δεν είναι αυτό;" ρώτησε ο Anderson κι έπειτα, χωρίς να περιμένει απάντηση, συνέχισε. " Πες ό,τι χρειάζεται, στην ανάγκη οργάνωσε και μια μικρή συνέντευξη τύπου και πες σε όλους ότι έχεις ενημερώσει το FBI και σύντομα θα έρθουν ομοσπονδιακοί για να βοηθήσουν στις έρευνες. Το τελευταίο που θέλουμε τέτοιες ώρες είναι να έχουμε μια εξέγερση στο εσωτερικό της χώρας".
"Τέτοιες ώρες;" ψέλλισε ο Brown.
"Ναι Brown, τέτοιες ώρες. Δεν έχεις τηλεόραση; Δεν έχεις δει τι γίνεται στο Ιράν;"
"Δεν πρόλαβα", δικαιολογήθηκε ο διοικητής.
"Τέλος πάντων, κάνε όσα σου είπα και ανάμενε περαιτέρω οδηγίες", είπε ο Anderson κι έπειτα έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο Brown απέμεινε για λίγο ακίνητος και προβληματισμένος, με το βλέμμα του καρφωμένο στην κούπα με το λογότυπο I ♥ NY που του είχε φέρει η σύζυγος του από το ταξίδι της στην Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2007. Έπειτα σηκώθηκε από την καρέκλα του, μορφάζοντας από τον πόνο στα γόνατα του, που τον επισκεπτόταν κάθε χειμώνα και τον εγκατέλειπε κάθε άνοιξη, και άνοιξε την τηλεόραση του γραφείου του.
Έκανε ένα γρήγορο ζάπινγκ- ούτε ένα κανάλι δεν είχε το συνηθισμένο του πρόγραμμα. Στο CNN, στο NBC, στο CBS, σε όλα τα δίκτυα υπήρχαν ζωντανές συνδέσεις με τους ανταποκριτές τους στην Μέση Ανατολή. Όπως όλα έδειχναν, κατά τη διάρκεια της νύχτας οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ είχαν λάβει εντολή να επιτεθούν στο Ιράν και τα ξημερώματα είχε αρχίσει το πρώτο μπαράζ βομβαρδισμών. Οι θολές εικόνες που έφταναν στην τηλεόραση του Brown έδειχναν την Τεχεράνη να φλέγεται.
Ο διοικητής απέμεινε να κοιτάζει φρικιασμένος τις πρώτες σκηνές από τον πόλεμο που είχε μόλις ξεκινήσει. Ο Mike έβαλε το κεφάλι του στην πόρτα και τον κοίταξε ανέκφραστα.
"Τι τρέχει;" ρώτησε ο διοικητής χωρίς να πάρει το βλέμμα του από την τηλεόραση.
"Η Ρωσία μας κήρυξε τον πόλεμο. Σε λίγο θα βγει ζωντανά ο πρόεδρος για να απευθυνθεί στο έθνος", είπε παγωμένα, χωρίς κανένα συναίσθημα να χρωματίζει τη φωνή του.
Ο διοικητής κούνησε το κεφάλι του κουρασμένα.
"Τι κάναμε;" ρώτησε απελπισμένος.
Η Meredith κοιμόταν όλο το πρωί και όλο το μεσημέρι, αποκαμωμένη από τον θρήνο της. Ο James προσπάθησε να κοιμηθεί δίπλα της, έχοντας την αγκαλιά, αλλά δεν μπορούσε να κλείσει μάτι από την υπερένταση. Σηκώθηκε και περιφέρθηκε στο άδειο σπίτι - είχε ήδη πάρει τηλέφωνο στην δουλειά του για να ειδοποιήσει ότι δεν θα πήγαινε σήμερα και στην απότομη φωνή του προϊστάμενου του που απαιτούσε να του πει για ποιο λόγο θα έλειπε, απλά έκλεισε το τηλέφωνο - νιώθοντας την σιωπή να τον πλακώνει. Μάζεψε όλα τα σκουπίδια από το σπίτι και τα έβγαλε έξω, έπειτα καθάρισε την κουζίνα και το σαλόνι και κατά τις δυο το μεσημέρι έπιασε τον εαυτό του να γυαλίζει τα μήλα στην φρουτιέρα - έκανε οποιαδήποτε δουλειά θα κρατούσε το μυαλό του απασχολημένο, αν και τελικά οι σκέψεις του επέστρεφαν στην χαμένη κόρη του.
Στον δρόμο έξω από το σπίτι τους υπήρχε απόλυτη ησυχία. Συνήθως τέτοια ώρα υπήρχαν παιδιά που επέστρεφαν από το σχολείο στα σπίτια τους. Κοίταξε κλεφτά από την κουρτίνα του σαλονιού, αλλά δεν κυκλοφορούσε κανείς. Άνοιξε την τηλεόραση με σκοπό να παρακολουθήσει αθλητικά, αλλά το ESPN είχε διακόψει το πρόγραμμα του και στην οθόνη υπήρχε μόνο το λογότυπο του καναλιού και μια λεζάντα που ενημέρωνε τους τηλεθεατές ότι υπήρχαν τεχνικά προβλήματα. Έκλεισε την τηλεόραση απογοητευμένος. Δεν ήθελε να δει τι είχαν τα υπόλοιπα κανάλια, γιατί κάθε φορά που τα επέλεγε είχαν νέα από το Ιράν - δεν θα άντεχε άλλα άσχημα νέα σήμερα.
Για κανένα δεκάλεπτο απέμεινε να κοιτάζει την σβηστή τηλεόραση, με το μυαλό του να ταξιδεύει από την κόρη του στην γυναίκα του και πάλι πίσω. Έπειτα, ένας ήχος από τον δρόμο τον επανέφερε στην πραγματικότητα.
Ήταν ένας οξύς ήχος, μια μικρή καμπάνα. Στήθηκε πάλι στο παράθυρο και κοίταξε έξω.
Ένας ψηλός, μαύρος άντρας με ξυρισμένο κρανίο κατέβαινε τον δρόμο, κρατώντας μια καμπάνα την οποία χτυπούσε μονότονα με κάτι που έμοιαζε με κουτάλα. Είχε ένα χαρτόνι περασμένο από τον λαιμό του που πάνω του είχε γράψει με μαρκαδόρο κάτι ακατανόητο. Ο άντρας φώναζε στίχους από την Βίβλο.
"Οι προφήτες μάς έλειπαν", μονολόγησε στρυφνά ο James, αλλά έστησε αυτί για να ακούσει τι έλεγε ο άντρας.
Δεν ήταν τυχαίοι στίχοι από τη Βίβλο - μετά από ένα, δυο λεπτά ο James κατάλαβε ότι ο άντρας φώναζε στίχους από την Αποκάλυψη. Ο James την είχε διαβάσει στην κατασκήνωση της Ευαγγελικής Εκκλησίας που τον είχε στείλει η μάνα του ένα καλοκαίρι όταν ήταν μικρός, δέκα ή έντεκα χρονών. Όπως έλεγε αστειευόμενος όταν μεγάλωσε, σε διάφορες φιλικές ή οικογενειακές συγκεντρώσεις, του άφησε βαθύτατα ψυχικά τραύματα. Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες, οι Επτά Άγγελοι, το Θηρίο και ο Ψευδοπροφήτης... ήταν μια ιστορία που ξεπερνούσε το θρησκευτικό δέος και κατέληγε να είναι μια ιστορία τρόμου. Ακούγοντας τον μαύρο άντρα να απαγγέλει στίχους μαζί με δικές του προειδοποιήσεις ότι το τέλος είναι κοντά, ο James ένιωσε εκείνο τον αρχέγονο τρόμο που ένιωθε όταν ήταν πιτσιρικάς. Είχε έρθει το τέλος του κόσμου κι αυτός ήταν πάλι δέκα ετών, μικρός και μόνος του.
Έκατσε στο πάτωμα, τύλιξε τα μπράτσα του γύρω από τα γόνατα του και άρχισε να θρηνεί.
Το ίδιο βράδυ κατά τις 20.30, κι ενώ οι εχθροπραξίες στην Μέση Ανατολή συνεχίζονταν και κλιμακώνονταν, μυστηριώδεις ήχοι αναστάτωσαν τους κατοίκους του Φράνκλιν. Οι περισσότεροι βγήκαν στους δρόμους τρομαγμένοι προσπαθώντας να καταλάβουν τι ήταν αυτό που ακουγόταν. Ο ήχος ήταν βαθύς και συνεχόμενος για δέκα δευτερόλεπτα και επαναλαμβανόταν κάθε μισό λεπτό. Έμοιαζε με τον θρήνο της ίδιας της γης για τα παιδιά της.
"Στην Ιντιάνα δεν είναι αυτό;" ρώτησε ο Anderson κι έπειτα, χωρίς να περιμένει απάντηση, συνέχισε. " Πες ό,τι χρειάζεται, στην ανάγκη οργάνωσε και μια μικρή συνέντευξη τύπου και πες σε όλους ότι έχεις ενημερώσει το FBI και σύντομα θα έρθουν ομοσπονδιακοί για να βοηθήσουν στις έρευνες. Το τελευταίο που θέλουμε τέτοιες ώρες είναι να έχουμε μια εξέγερση στο εσωτερικό της χώρας".
"Τέτοιες ώρες;" ψέλλισε ο Brown.
"Ναι Brown, τέτοιες ώρες. Δεν έχεις τηλεόραση; Δεν έχεις δει τι γίνεται στο Ιράν;"
"Δεν πρόλαβα", δικαιολογήθηκε ο διοικητής.
"Τέλος πάντων, κάνε όσα σου είπα και ανάμενε περαιτέρω οδηγίες", είπε ο Anderson κι έπειτα έκλεισε το τηλέφωνο.
Ο Brown απέμεινε για λίγο ακίνητος και προβληματισμένος, με το βλέμμα του καρφωμένο στην κούπα με το λογότυπο I ♥ NY που του είχε φέρει η σύζυγος του από το ταξίδι της στην Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2007. Έπειτα σηκώθηκε από την καρέκλα του, μορφάζοντας από τον πόνο στα γόνατα του, που τον επισκεπτόταν κάθε χειμώνα και τον εγκατέλειπε κάθε άνοιξη, και άνοιξε την τηλεόραση του γραφείου του.
Έκανε ένα γρήγορο ζάπινγκ- ούτε ένα κανάλι δεν είχε το συνηθισμένο του πρόγραμμα. Στο CNN, στο NBC, στο CBS, σε όλα τα δίκτυα υπήρχαν ζωντανές συνδέσεις με τους ανταποκριτές τους στην Μέση Ανατολή. Όπως όλα έδειχναν, κατά τη διάρκεια της νύχτας οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ είχαν λάβει εντολή να επιτεθούν στο Ιράν και τα ξημερώματα είχε αρχίσει το πρώτο μπαράζ βομβαρδισμών. Οι θολές εικόνες που έφταναν στην τηλεόραση του Brown έδειχναν την Τεχεράνη να φλέγεται.
Ο διοικητής απέμεινε να κοιτάζει φρικιασμένος τις πρώτες σκηνές από τον πόλεμο που είχε μόλις ξεκινήσει. Ο Mike έβαλε το κεφάλι του στην πόρτα και τον κοίταξε ανέκφραστα.
"Τι τρέχει;" ρώτησε ο διοικητής χωρίς να πάρει το βλέμμα του από την τηλεόραση.
"Η Ρωσία μας κήρυξε τον πόλεμο. Σε λίγο θα βγει ζωντανά ο πρόεδρος για να απευθυνθεί στο έθνος", είπε παγωμένα, χωρίς κανένα συναίσθημα να χρωματίζει τη φωνή του.
Ο διοικητής κούνησε το κεφάλι του κουρασμένα.
"Τι κάναμε;" ρώτησε απελπισμένος.
4
Η Meredith κοιμόταν όλο το πρωί και όλο το μεσημέρι, αποκαμωμένη από τον θρήνο της. Ο James προσπάθησε να κοιμηθεί δίπλα της, έχοντας την αγκαλιά, αλλά δεν μπορούσε να κλείσει μάτι από την υπερένταση. Σηκώθηκε και περιφέρθηκε στο άδειο σπίτι - είχε ήδη πάρει τηλέφωνο στην δουλειά του για να ειδοποιήσει ότι δεν θα πήγαινε σήμερα και στην απότομη φωνή του προϊστάμενου του που απαιτούσε να του πει για ποιο λόγο θα έλειπε, απλά έκλεισε το τηλέφωνο - νιώθοντας την σιωπή να τον πλακώνει. Μάζεψε όλα τα σκουπίδια από το σπίτι και τα έβγαλε έξω, έπειτα καθάρισε την κουζίνα και το σαλόνι και κατά τις δυο το μεσημέρι έπιασε τον εαυτό του να γυαλίζει τα μήλα στην φρουτιέρα - έκανε οποιαδήποτε δουλειά θα κρατούσε το μυαλό του απασχολημένο, αν και τελικά οι σκέψεις του επέστρεφαν στην χαμένη κόρη του.
Στον δρόμο έξω από το σπίτι τους υπήρχε απόλυτη ησυχία. Συνήθως τέτοια ώρα υπήρχαν παιδιά που επέστρεφαν από το σχολείο στα σπίτια τους. Κοίταξε κλεφτά από την κουρτίνα του σαλονιού, αλλά δεν κυκλοφορούσε κανείς. Άνοιξε την τηλεόραση με σκοπό να παρακολουθήσει αθλητικά, αλλά το ESPN είχε διακόψει το πρόγραμμα του και στην οθόνη υπήρχε μόνο το λογότυπο του καναλιού και μια λεζάντα που ενημέρωνε τους τηλεθεατές ότι υπήρχαν τεχνικά προβλήματα. Έκλεισε την τηλεόραση απογοητευμένος. Δεν ήθελε να δει τι είχαν τα υπόλοιπα κανάλια, γιατί κάθε φορά που τα επέλεγε είχαν νέα από το Ιράν - δεν θα άντεχε άλλα άσχημα νέα σήμερα.
Για κανένα δεκάλεπτο απέμεινε να κοιτάζει την σβηστή τηλεόραση, με το μυαλό του να ταξιδεύει από την κόρη του στην γυναίκα του και πάλι πίσω. Έπειτα, ένας ήχος από τον δρόμο τον επανέφερε στην πραγματικότητα.
Ήταν ένας οξύς ήχος, μια μικρή καμπάνα. Στήθηκε πάλι στο παράθυρο και κοίταξε έξω.
Ένας ψηλός, μαύρος άντρας με ξυρισμένο κρανίο κατέβαινε τον δρόμο, κρατώντας μια καμπάνα την οποία χτυπούσε μονότονα με κάτι που έμοιαζε με κουτάλα. Είχε ένα χαρτόνι περασμένο από τον λαιμό του που πάνω του είχε γράψει με μαρκαδόρο κάτι ακατανόητο. Ο άντρας φώναζε στίχους από την Βίβλο.
"Οι προφήτες μάς έλειπαν", μονολόγησε στρυφνά ο James, αλλά έστησε αυτί για να ακούσει τι έλεγε ο άντρας.
Δεν ήταν τυχαίοι στίχοι από τη Βίβλο - μετά από ένα, δυο λεπτά ο James κατάλαβε ότι ο άντρας φώναζε στίχους από την Αποκάλυψη. Ο James την είχε διαβάσει στην κατασκήνωση της Ευαγγελικής Εκκλησίας που τον είχε στείλει η μάνα του ένα καλοκαίρι όταν ήταν μικρός, δέκα ή έντεκα χρονών. Όπως έλεγε αστειευόμενος όταν μεγάλωσε, σε διάφορες φιλικές ή οικογενειακές συγκεντρώσεις, του άφησε βαθύτατα ψυχικά τραύματα. Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες, οι Επτά Άγγελοι, το Θηρίο και ο Ψευδοπροφήτης... ήταν μια ιστορία που ξεπερνούσε το θρησκευτικό δέος και κατέληγε να είναι μια ιστορία τρόμου. Ακούγοντας τον μαύρο άντρα να απαγγέλει στίχους μαζί με δικές του προειδοποιήσεις ότι το τέλος είναι κοντά, ο James ένιωσε εκείνο τον αρχέγονο τρόμο που ένιωθε όταν ήταν πιτσιρικάς. Είχε έρθει το τέλος του κόσμου κι αυτός ήταν πάλι δέκα ετών, μικρός και μόνος του.
Έκατσε στο πάτωμα, τύλιξε τα μπράτσα του γύρω από τα γόνατα του και άρχισε να θρηνεί.
5
Το ίδιο βράδυ κατά τις 20.30, κι ενώ οι εχθροπραξίες στην Μέση Ανατολή συνεχίζονταν και κλιμακώνονταν, μυστηριώδεις ήχοι αναστάτωσαν τους κατοίκους του Φράνκλιν. Οι περισσότεροι βγήκαν στους δρόμους τρομαγμένοι προσπαθώντας να καταλάβουν τι ήταν αυτό που ακουγόταν. Ο ήχος ήταν βαθύς και συνεχόμενος για δέκα δευτερόλεπτα και επαναλαμβανόταν κάθε μισό λεπτό. Έμοιαζε με τον θρήνο της ίδιας της γης για τα παιδιά της.
Τα δελτία ειδήσεων - τα οποία έπαιζαν συνεχόμενα από το πρωί μεταφέροντας τις εξελίξεις από το Ιράν - έκαναν αναφορά στο γεγονός, επισημαίνοντας ότι επρόκειτο για παγκόσμιο φαινόμενο. Διάφοροι σεισμολόγοι και μετεωρολόγοι κλήθηκαν να καταθέσουν την άποψη τους. Όλοι τους ήταν σαστισμένοι και αναλώθηκαν σε τσακωμούς μεταξύ τους στα τηλεοπτικά πάνελ, υποστηρίζοντας δέκα διαφορετικές εκδοχές, οι οποίες όμως ήταν απλά εικασίες.
Για τον απλό κόσμο, η εξήγηση ήταν εύκολη: η Αποκάλυψη είχε αρχίσει, τα σημάδια ήταν φανερά και όποιος δεν το παραδεχόταν εθελοτυφλούσε. Οι ναοί και οι εκκλησίες γέμισαν από απελπισμένους ανθρώπους που θρηνούσαν και προσεύχονταν. Η αναφορά κάποιου θρησκειολόγου με το γραφικό όνομα Gabriel Solomon ότι η ώρα που ξεκίνησαν οι ήχοι ήταν σημαδιακή δεν βοήθησε την κατάσταση. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, που επιβεβαιώνονταν με ένα απλό ψάξιμο στο ίντερνετ από όποιον ήταν καχύποπτος, όταν ο ήχος ακούστηκε για πρώτη φορά, στην Ιερουσαλήμ η ώρα ήταν τρεις το βράδυ.
Αδιαφορώντας για οποιαδήποτε βιβλικά φαινόμενα, οι κυβερνήσεις συνέχισαν τα πολεμικά τους παιχνίδια. Η Ρωσία απέλασε τους διπλωμάτες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η Κίνα προτίμησε μια πιο άμεση μέθοδο, συγκεντρώνοντας τους σε ένα παλιό στρατόπεδο όπου τους φρουρούσαν πάνοπλοι στρατιώτες. Ως απάντηση, ένα βρετανικό υποβρύχιο βύθισε ένα ρωσικό εμπορικό πλοίο που ταξίδευε στη Βόρεια Θάλασσα.
Στην Τεχεράνη, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ μπήκαν στην πόλη στις έξι το πρωί, τοπική ώρα. Όσοι αξιόμαχοι πολεμιστές των ιρανικών δυνάμεων είχαν απομείνει στην πόλη σφαγιάστηκαν. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Ζαρίφ συνελήφθη σε μια επιχείρηση Αμερικανών κομάντο και μεταφέρθηκε σε άγνωστη περιοχή.
Αδιαφορώντας για οποιαδήποτε βιβλικά φαινόμενα, οι κυβερνήσεις συνέχισαν τα πολεμικά τους παιχνίδια. Η Ρωσία απέλασε τους διπλωμάτες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η Κίνα προτίμησε μια πιο άμεση μέθοδο, συγκεντρώνοντας τους σε ένα παλιό στρατόπεδο όπου τους φρουρούσαν πάνοπλοι στρατιώτες. Ως απάντηση, ένα βρετανικό υποβρύχιο βύθισε ένα ρωσικό εμπορικό πλοίο που ταξίδευε στη Βόρεια Θάλασσα.
Στην Τεχεράνη, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ μπήκαν στην πόλη στις έξι το πρωί, τοπική ώρα. Όσοι αξιόμαχοι πολεμιστές των ιρανικών δυνάμεων είχαν απομείνει στην πόλη σφαγιάστηκαν. Ο ίδιος ο Πρόεδρος Ζαρίφ συνελήφθη σε μια επιχείρηση Αμερικανών κομάντο και μεταφέρθηκε σε άγνωστη περιοχή.
Λίγο πριν πανηγυρίσουν την νίκη, έγινε γνωστό ότι η Ρωσία είχε εκτοξεύσει πυρηνικούς πυραύλους κατά του Λονδίνου, του Παρισιού και της Νέας Υόρκης.
Μέσα σε όλη αυτή την τρέλα που μεταδιδόταν ζωντανά από τα δελτία ειδήσεων, ο James επέλεξε να ξαπλώσει δίπλα στην Meredith, να την αγκαλιάσει και να την φιλήσει στις ρίζες των μαλλιών της, όπως έκανε όταν την είχε πρωτογνωρίσει. Αναμνήσεις θαμμένες στην άβυσσο του μυαλού του ήρθαν πάλι στην επιφάνεια και είχαν την γλυκόπικρη γεύση που έχουν πάντα - μια μυρωδιά γνώριμη, όμορφη, που πάντα θα του θύμιζε την πρώτη μέρα που την είχε δει, με τα ξανθά μαλλιά της να μοιάζουν σαν χρυσάφι που στεφάνωνε το πρόσωπο της στο αυγουστιάτικο ηλιόφως. Την έσφιξε στην αγκαλιά του κι αυτή βόγκηξε στον γεμάτο εφιάλτες, ανήσυχο ύπνο της. Την έσφιξε και έκλαψε ξανά για όλα, για αυτόν, για τη γυναίκα που αγαπούσε, για την κόρη τους που χάθηκε ανεξήγητα, για τον κόσμο που διένυε τις τελευταίες του μέρες.
Και καθώς την αγκάλιαζε το Παρίσι χανόταν σε ένα πύρινο μανιτάρι.
Και καθώς τα καυτά του δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του το Λονδίνο εξαϋλωνόταν από μια οργισμένη φωτιά από τον ουρανό.
Και καθώς η Meredith ξυπνούσε και στρεφόταν να τον κοιτάξει, με τα μάτια της κατακόκκινα από τον ύπνο και το σιωπηλό της κλάμα, η Νέα Υόρκη υπέκυπτε στην φλογισμένη μοίρα της.
Και καθώς ο ύπνος τους έπαιρνε στην παρηγορητική του αγκαλιά μετά από λίγη ώρα, τα σιλό που βρίσκονταν διάσπαρτα στη Νεβάδα άνοιξαν και ξέρασαν τους πυρηνικούς τους πυραύλους με κατεύθυνση τη Μόσχα και τις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Ρωσίας.
Η επόμενη μέρα δεν ξημέρωσε ποτέ. Το σύννεφο της ραδιενεργούς σκόνης που απλώθηκε με τους ανέμους σε όλο τον πλανήτη και κάλυψε όλα τα μήκη και τα πλάτη του μετά τα πυρηνικά χτυπήματα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας εμπόδισε τις ακτίνες του ήλιου να φτάσουν στην επιφάνεια. Όλες οι τηλεπικοινωνίες σε Ευρώπη και Αμερική είχαν κοπεί από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που παράχθηκε από τις εκρήξεις. Δισεκατομμύρια άνθρωποι ξύπνησαν - όσοι είχαν κοιμηθεί τουλάχιστον σε μια ατέλειωτη νύχτα όπου όλος ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του - σε έναν κόσμο χάους και σκοτεινιάς.
Μέσα σε όλη αυτή την τρέλα που μεταδιδόταν ζωντανά από τα δελτία ειδήσεων, ο James επέλεξε να ξαπλώσει δίπλα στην Meredith, να την αγκαλιάσει και να την φιλήσει στις ρίζες των μαλλιών της, όπως έκανε όταν την είχε πρωτογνωρίσει. Αναμνήσεις θαμμένες στην άβυσσο του μυαλού του ήρθαν πάλι στην επιφάνεια και είχαν την γλυκόπικρη γεύση που έχουν πάντα - μια μυρωδιά γνώριμη, όμορφη, που πάντα θα του θύμιζε την πρώτη μέρα που την είχε δει, με τα ξανθά μαλλιά της να μοιάζουν σαν χρυσάφι που στεφάνωνε το πρόσωπο της στο αυγουστιάτικο ηλιόφως. Την έσφιξε στην αγκαλιά του κι αυτή βόγκηξε στον γεμάτο εφιάλτες, ανήσυχο ύπνο της. Την έσφιξε και έκλαψε ξανά για όλα, για αυτόν, για τη γυναίκα που αγαπούσε, για την κόρη τους που χάθηκε ανεξήγητα, για τον κόσμο που διένυε τις τελευταίες του μέρες.
Και καθώς την αγκάλιαζε το Παρίσι χανόταν σε ένα πύρινο μανιτάρι.
Και καθώς τα καυτά του δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του το Λονδίνο εξαϋλωνόταν από μια οργισμένη φωτιά από τον ουρανό.
Και καθώς η Meredith ξυπνούσε και στρεφόταν να τον κοιτάξει, με τα μάτια της κατακόκκινα από τον ύπνο και το σιωπηλό της κλάμα, η Νέα Υόρκη υπέκυπτε στην φλογισμένη μοίρα της.
Και καθώς ο ύπνος τους έπαιρνε στην παρηγορητική του αγκαλιά μετά από λίγη ώρα, τα σιλό που βρίσκονταν διάσπαρτα στη Νεβάδα άνοιξαν και ξέρασαν τους πυρηνικούς τους πυραύλους με κατεύθυνση τη Μόσχα και τις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις της Ρωσίας.
6
Η επόμενη μέρα δεν ξημέρωσε ποτέ. Το σύννεφο της ραδιενεργούς σκόνης που απλώθηκε με τους ανέμους σε όλο τον πλανήτη και κάλυψε όλα τα μήκη και τα πλάτη του μετά τα πυρηνικά χτυπήματα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας εμπόδισε τις ακτίνες του ήλιου να φτάσουν στην επιφάνεια. Όλες οι τηλεπικοινωνίες σε Ευρώπη και Αμερική είχαν κοπεί από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που παράχθηκε από τις εκρήξεις. Δισεκατομμύρια άνθρωποι ξύπνησαν - όσοι είχαν κοιμηθεί τουλάχιστον σε μια ατέλειωτη νύχτα όπου όλος ο κόσμος κρατούσε την ανάσα του - σε έναν κόσμο χάους και σκοτεινιάς.
Κι ενώ η ανθρωπότητα θρηνούσε και προσευχόταν και αναρωτιόταν για την επόμενη μέρα, το τέλος ήρθε με έναν τρόπο που κανείς δεν πίστευε ότι θα συνέβαινε στ' αλήθεια.
Εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια φωτεινά σημεία εμφανίστηκαν σκίζοντας τον γκριζοκίτρινο, αρρωστημένο ουρανό. Σαν αστέρια που έπεφταν, απλώθηκαν σε όλο τον πλανήτη, από τις ζούγκλες του Αμαζονίου έως τις πολυπληθείς πόλεις της Ασίας, από τις απέραντες παγωμένες εκτάσεις της Ανταρκτικής έως τις ερήμους της Αφρικής. Τα αστέρια έμειναν μετέωρα στον ουρανό φέγγοντας λαμπερά, προκαλώντας δέος και τρόμο στην ανθρωπότητα.
Κι έπειτα άρχισαν να ψέλνουν - μια ουράνια μελωδία που όμοια της δεν είχε ακούσει ποτέ ανθρώπινο αυτί, δεν είχε παίξει ποτέ του ανθρώπινο χέρι, δεν είχε συλλάβει ποτέ ανθρώπινος νους. Όλες οι μάχες σταμάτησαν - σε έναν πλανήτη που δεν είχε περάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο ανθρώπινης ιστορίας χωρίς να εξελίσσεται ένας πόλεμος σε κάποια γωνιά του, ο κόσμος κράτησε την αναπνοή του.
Κάποιοι έπεσαν στα γόνατα ζητώντας συγχώρεση - κάποιοι άλλοι κρύφτηκαν σε βαθιά υπόγεια, γνωρίζοντας ότι η Ώρα της Κρίσης είχε φτάσει.
Σε μια μικρή πόλη της Ιντιάνα, ο διοικητής Brown, ο αστυνόμος Harris, ο υπαστυνόμος Fischer και δεκάδες άλλοι αστυνομικοί κοίταξαν τον ουρανό και άρχισαν να προσεύχονται κλαίγοντας.
Ο James και η Meredith Miller δεν ξύπνησαν από τον βαθύ τους ύπνο - αλλά οι εφιάλτες είχαν πια σταματήσει και στα όνειρα τους εμφανίστηκε ένα φωτεινό πλάσμα (σίγουρα θα το αναγνώριζαν αν στέκονταν στον δρόμο μαζί με τους υπόλοιπους και κοιτούσαν ψηλά) και τους καθησύχασε.
"Οι αθώοι δεν έχουν ανάγκη να κριθούν γιατί η καρδιά τους είναι αγνή. Η κόρη σας είναι με τον Θεό", είπε το πλάσμα και το ζευγάρι, για πρώτη φορά μέσα στις τελευταίες τριάντα δύσκολες ώρες, χαμογέλασε ευτυχισμένο στον ύπνο του.
Εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια φωτεινά σημεία εμφανίστηκαν σκίζοντας τον γκριζοκίτρινο, αρρωστημένο ουρανό. Σαν αστέρια που έπεφταν, απλώθηκαν σε όλο τον πλανήτη, από τις ζούγκλες του Αμαζονίου έως τις πολυπληθείς πόλεις της Ασίας, από τις απέραντες παγωμένες εκτάσεις της Ανταρκτικής έως τις ερήμους της Αφρικής. Τα αστέρια έμειναν μετέωρα στον ουρανό φέγγοντας λαμπερά, προκαλώντας δέος και τρόμο στην ανθρωπότητα.
Κι έπειτα άρχισαν να ψέλνουν - μια ουράνια μελωδία που όμοια της δεν είχε ακούσει ποτέ ανθρώπινο αυτί, δεν είχε παίξει ποτέ του ανθρώπινο χέρι, δεν είχε συλλάβει ποτέ ανθρώπινος νους. Όλες οι μάχες σταμάτησαν - σε έναν πλανήτη που δεν είχε περάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο ανθρώπινης ιστορίας χωρίς να εξελίσσεται ένας πόλεμος σε κάποια γωνιά του, ο κόσμος κράτησε την αναπνοή του.
Κάποιοι έπεσαν στα γόνατα ζητώντας συγχώρεση - κάποιοι άλλοι κρύφτηκαν σε βαθιά υπόγεια, γνωρίζοντας ότι η Ώρα της Κρίσης είχε φτάσει.
Σε μια μικρή πόλη της Ιντιάνα, ο διοικητής Brown, ο αστυνόμος Harris, ο υπαστυνόμος Fischer και δεκάδες άλλοι αστυνομικοί κοίταξαν τον ουρανό και άρχισαν να προσεύχονται κλαίγοντας.
Ο James και η Meredith Miller δεν ξύπνησαν από τον βαθύ τους ύπνο - αλλά οι εφιάλτες είχαν πια σταματήσει και στα όνειρα τους εμφανίστηκε ένα φωτεινό πλάσμα (σίγουρα θα το αναγνώριζαν αν στέκονταν στον δρόμο μαζί με τους υπόλοιπους και κοιτούσαν ψηλά) και τους καθησύχασε.
"Οι αθώοι δεν έχουν ανάγκη να κριθούν γιατί η καρδιά τους είναι αγνή. Η κόρη σας είναι με τον Θεό", είπε το πλάσμα και το ζευγάρι, για πρώτη φορά μέσα στις τελευταίες τριάντα δύσκολες ώρες, χαμογέλασε ευτυχισμένο στον ύπνο του.
Ο James θυμήθηκε ξανά, καθώς το υποσυνείδητο του αναμόχλευε τις αναμνήσεις του, τους 144.000 πιστούς που ανέφερε η Αποκάλυψη και που ήταν αυτοί που θα γλίτωναν από την οργή του Θεού.
Και η κόρη τους ήταν μια από αυτούς.
Στην Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα των Αγίων Τόπων, στα μέρη όπου περπάτησε ο Χριστός, ταπεινός ανάμεσα σε ταπεινούς, ένα φως έλαμψε - ήταν το φως ενός υπερκαινοφανούς αστέρα, ήταν το αγγελικό φως, ήταν το φως του ίδιου του Θεού. Μέσα από το φως εμφανίστηκε ένα πλάσμα με όμορφο και αυστηρό πρόσωπο, με μια πύρινη ρομφαία στο δεξί του χέρι. Οι λιγοστοί που είδαν το θαύμα έπεσαν με το πρόσωπο στο χώμα, μην μπορώντας να κοιτάξουν κατά πρόσωπο τον Εξολοθρευτή Άγγελο του Δημιουργού.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ κοίταξε με μια του μόνο ματιά όλο τον κόσμο, τα δισεκατομμύρια των ψυχών που γέμιζαν τον όμορφο πλανήτη που είχε δημιουργήσει γι' αυτούς ο Θεός, μέσα στην απέραντη σοφία Του - και δάκρυσε για την κατάντια τους.
Ψιθύρισε - και κάθε ζωντανό ον τον άκουσε μέσα στο μυαλό του:
Consummatum Est. Ολοκληρώθηκε.
Και η κόρη τους ήταν μια από αυτούς.
7
Στην Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα των Αγίων Τόπων, στα μέρη όπου περπάτησε ο Χριστός, ταπεινός ανάμεσα σε ταπεινούς, ένα φως έλαμψε - ήταν το φως ενός υπερκαινοφανούς αστέρα, ήταν το αγγελικό φως, ήταν το φως του ίδιου του Θεού. Μέσα από το φως εμφανίστηκε ένα πλάσμα με όμορφο και αυστηρό πρόσωπο, με μια πύρινη ρομφαία στο δεξί του χέρι. Οι λιγοστοί που είδαν το θαύμα έπεσαν με το πρόσωπο στο χώμα, μην μπορώντας να κοιτάξουν κατά πρόσωπο τον Εξολοθρευτή Άγγελο του Δημιουργού.
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ κοίταξε με μια του μόνο ματιά όλο τον κόσμο, τα δισεκατομμύρια των ψυχών που γέμιζαν τον όμορφο πλανήτη που είχε δημιουργήσει γι' αυτούς ο Θεός, μέσα στην απέραντη σοφία Του - και δάκρυσε για την κατάντια τους.
Ψιθύρισε - και κάθε ζωντανό ον τον άκουσε μέσα στο μυαλό του:
Consummatum Est. Ολοκληρώθηκε.
Έπειτα, με μια οριζόντια κίνηση του πύρινου ξίφους του, η ανθρωπότητα εκτελέστηκε.
---------------------------------------------------------------------------------
Όλη η ιστορία προήλθε από έναν στίχο - οι τελευταίες τρεις λέξεις με είχαν στοιχειώσει για αρκετό καιρό. Είναι αστείο το πως, αν σου κολλήσει κάτι, δεν φεύγει μέχρι να το 'ξορκίσεις', πράγμα που καταφέρνω μόνο μέσω της συγγραφής.
Υπέροχο αλλά λίγο απότομο το τέλος!
ΑπάντησηΔιαγραφή