Δύο αναμνήσεις αναδύθηκαν στο μυαλό της – ήταν κάτι που της είχε πει ο Λυγξ σε ανύποπτο χρόνο:
«Όταν φτάσεις μπροστά στο Τερματικό Μετάβασης, θα πρέπει να πάρεις μία αυθόρμητη απόφαση· να κάνεις μία επιλογή που θα αποδείξει οριστικά το ποια είσαι, θα επικυρώσει την πραγματική ουσία σου. Το Τερματικό θα ζυγίσει την ύπαρξή σου – και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να είσαι ανεπηρέαστη και απροετοίμαστη για εκείνη τη στιγμή».
Και κάτι ακόμα:
«Ο εαυτός μας είναι το τελευταίο και πιο δύσκολο εμπόδιο, επειδή μετά πρέπει να του απολογηθούμε για τα όρια που ξεπεράσαμε προκειμένου να φτάσουμε στον στόχο μας».
«Έχω αποδείξει ποια είμαι», μουρμούρισε απογοητευμένη η Τίφανι. «Ξεπέρασα τα όρια που νόμιζα ότι είχα. Ελπίζω να άξιζε».
Παρ’ όλα αυτά, δεν ένιωθε ακόμα έτοιμη να φύγει. Τι άλλο της είχε πει ο Λευκός Λυγξ; Ότι υπήρχε μία εκδοχή της σχεδόν σε κάθε σύμπαν· ένας άπειρος αριθμός από Τίφανι Ντέιβις με ίδια χαρακτηριστικά αλλά διαφορετικές προσωπικότητες. Και η Φωνή στο Ιερό της Δημιουργίας είχε αναφέρει πως εκείνη η εκδοχή της, η Τίφανι που την είχε εξορίσει στον Κρυπτόκοσμο, είχε μετατραπεί σε Προστάτη της Κοσμικής Θεάς – είχε διαλέξει πλευρά στην Αέναη Σύγκρουση.
Η Τίφανι του Κόσμου 1515 ήταν γεμάτη περιέργεια για εκείνη την κοπέλα, για το Doppelganger της που ζούσε τη δική της ζωή. Ήθελε να δει τι έκανε.
Διστακτικά έγραψε “Θέλω να δω το σπίτι μου”. Αμέσως, δύο νέες παράμετροι εμφανίστηκαν στην οθόνη.
Η μοναδική μελλοντική ημερομηνία που της ερχόταν στον νου ήταν το τέλος της χιλιετίας, το κομβικό έτος 2000, κατά τη διάρκεια του οποίου θα ερχόταν το τέλος του κόσμου, σύμφωνα πάντα με τα περιοδικά που διάβαζε ο πατέρας της. Γεμάτη περιέργεια για το τι θα έβλεπε, η Τίφανι συμπλήρωσε τα κενά.
Μια δεύτερη οθόνη άναψε και, παρά την κακή λήψη, η κοπέλα αντίκρισε ένα γνώριμο σαλόνι: το μεγάλο σύνθετο βρισκόταν στο ίδιο σημείο, αν και η ογκώδης τηλεόραση είχε παραχωρήσει τη θέση της σε μια λεπτή συσκευή, η ταπετσαρία παρέμενε απαράλλακτη (και κακόγουστη), οι κουρτίνες έμοιαζαν να μην έχουν αλλάξει ποτέ. Ένας νεαρός καθόταν στον καναπέ κι έπαιζε κάποιου είδους εξελιγμένο Atari. Κανένα τέλος του κόσμου δεν την περίμενε σε εκείνη την ημερομηνία.
Στη θέα του σπιτιού της, η Τίφανι ξέσπασε σε κλάματα. Της είχε λείψει αφάνταστα, μαζί με όλες τις στιγμές που περνούσε με τους δικούς της· δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα νοσταλγούσε τα νεκρά βράδια όπου, μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά της, καρφώνονταν μπροστά στην τηλεόραση, βλέποντας τηλεπαιχνίδια ή βαρετές σαπουνόπερες. Γεμάτη λαχτάρα, παρακολούθησε τον νεαρό να παίζει στη φουτουριστική του οθόνη για αρκετή ώρα.
«Ποιος είναι αυτός;» αναρωτήθηκε σιγανά, όμως ήξερε ότι αυτή ήταν μια απορία που θα παρέμενε αναπάντητη.
Τώρα που είχε τη δυνατότητα να πλοηγηθεί μέσα στον χρόνο, της άνοιξε η όρεξη· αποφάσισε να ταξιδέψει ακόμα πιο μακριά στο μέλλον, έτσι, πληκτρολόγησε στην τύχη “2070”, γεμάτη καρδιοχτύπι για το τι αλλαγές θα την περίμεναν έναν αιώνα μετά.
Ο οικείος χώρος που πρόσμενε δεν ήταν πλέον εκεί – στη θέση του υπήρχε ένα σύμπλεγμα μικροσκοπικών γραφείων, γεμάτα χαρτιά, τηλέφωνα και οθόνες, όλα τους λουσμένα σε ένα άσπλαχνο, λευκό φως. Μισή ντουζίνα νεαροί έγραφαν βιαστικά στους υπολογιστές τους, χωρίς να σηκώνουν τα κεφάλια για να κοιτάξουν τριγύρω τους. Σε αντίθεση με τον φωτισμό του μίζερου γραφείου, το μέλλον δεν έμοιαζε και τόσο λαμπρό. Προφανώς, το πατρικό της κάποια στιγμή πουλήθηκε και στη θέση του χτίστηκε κάποια εταιρεία· το ζεστό σπίτι μετατράπηκε σε έναν απρόσωπο χώρο κέρδους.
Απογοητευμένη, η Τίφανι αποφάσισε να παίξει λίγο ακόμα, μόνο που αυτήν τη φορά σκέφτηκε να αλλάξει κόσμο· θυμήθηκε τη Φωνή να αναφέρει πως η εκδοχή της προερχόταν από τον Κόσμο 2015 και αναρωτήθηκε πώς θα ήταν εκείνο το σύμπαν – έτσι, διάλεξε τον Χρονοθαλλό 1988, που ήταν και η χρονιά που είχε αποκοπεί από τη δική της Πραγματικότητα.
Το σπίτι της («όχι το δικό σου, το σπίτι της εκδοχής σου», της θύμισε το μυαλό της) ήταν ακόμα εκεί· τα έπιπλα, τα χαλιά, τα πάντα στη θέση τους. Η καρδιά της πετάρισε βλέποντας τον πατέρα της («όχι τον δικό σου») να κάθεται στην πολυθρόνα του, με μια μπύρα στο χέρι. Παραξενεύτηκε· ο μπαμπάς της έπινε ελάχιστα κι αυτό μόνο σε γιορτές. Η τηλεόραση ήταν κλειστή, τα παντζούρια κατεβασμένα· το μοναδικό φως ερχόταν από το χολ, δημιουργώντας μακριές σκιές στην ταπετσαρία. Αμίλητη, η Τίφανι περιεργάστηκε τον χώρο όσο της επέτρεπε η τρεμάμενη, γεμάτη παράσιτα λήψη, και το μάτι της έπεσε στο τραπέζι του σαλονιού, όπου ήταν αραδιασμένα πέντε άλμπουμ φωτογραφιών τα οποία αναγνώρισε αμέσως: οι γονείς της κρατούσαν πλήρες αρχείο με τις σημαντικότερες στιγμές της κόρης τους, από τη στιγμή της γέννησής της έως και τα τελευταία της γενέθλια. Γενέθλια, Χριστούγεννα, καλοκαιρινές διακοπές, σχολικές γιορτές – όλα ήταν καταχωρημένα σε αυτά τα άλμπουμ, με το μοτίβο λουλουδιών στο χοντρό εξώφυλλό τους.
Και, ξαφνικά, η κοπέλα συνειδητοποίησε τι έβλεπε: ο μπαμπάς της θρηνούσε. Η κόρη του είχε εξαφανιστεί και, μέσα στην απέραντη θλίψη του, είχε βρει καταφύγιο στις φωτογραφίες της. Δε θα την έβλεπε ποτέ ξανά· θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του χωρίς να μάθει ποτέ τι της συνέβη, με ένα κενό στην καρδιά και εκατοντάδες σενάρια στο μυαλό. Δε θα της αγόραζε τούρτα ξανά, δε θα στόλιζαν μαζί το χριστουγεννιάτικο δέντρο (ένιωσε ένα τσίμπημα στην ψυχή της, καθώς αδυνατούσε να φέρει την ανάμνηση ενός τέτοιου γεγονότος στον νου της), δε θα έβλεπαν ποτέ ξανά το Jeopardy! ή τον Τροχό της Τύχης, με τον πατέρα της να φωνάζει νευριασμένος όταν οι παίκτες έκαναν λάθος.
Μια τρελή σκέψη πέρασε από το μυαλό της· κι αν, αντί να γυρίσει στο σύμπαν της, αποφάσιζε να εμφανιστεί εκεί; Υπήρχε μια Τίφανι Ντέιβις στον Κόσμο 1515 και καμία στον 2015· ένας πατέρας που θρηνούσε την απώλεια της κόρης του κι ένας που δεν είχε ιδέα πως ζούσε με μια άλλη εκδοχή της. Δεν θα έφερνε ισορροπία στο Όλον με αυτόν τον τρόπο;
Όμως μέσα της θα ήξερε· θα γνώριζε ότι δεν ανήκε σε εκείνη την Πραγματικότητα, ότι ήταν μια ξένη από άλλο σύμπαν. Ήθελε να επιστρέψει στο αληθινό της σπίτι, όχι σε ένα υποκατάστατό του, ακόμα κι αν οι διαφορές μεταξύ τους ήταν αμελητέες.
Αποφάσισε να παραμείνει στον ίδιο Κόσμο, αλλά να ταξιδέψει πιο μπροστά στον χρόνο, ευελπιστώντας να αντικρίσει ένα καλύτερο μέλλον. Ο Χρονοθαλλός 2030 τής φάνηκε αρκετά μακρινός ώστε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες της.
Έκανε λάθος – με τις πρώτες εικόνες το στόμα της στέγνωσε και η καρδιά της βροντοχτύπησε, καθώς η κακή λήψη δεν ήταν αρκετή για να σβήσει τη φρίκη που την περίμενε εκεί.
Το δωμάτιο ήταν καλυμμένο από μια μαύρη ουσία, σαν χρωστική σκόνη. Στον καναπέ υπήρχε κουλουριασμένο ένα μουμιοποιημένο σώμα, κατάμαυρο και με ορθάνοιχτο το στόμα, σαν να είχε ξεψυχήσει ουρλιάζοντας.
«Χριστέ μου», μουρμούρισε συγκλονισμένη η Τίφανι, «τι είναι αυτό;»
Η σκόνη είχε κατακαθίσει πάνω στα πάντα, βάφοντας κάθε σημείο του σαλονιού με μελανές αποχρώσεις. Κάτω από το τραπέζι (που είχε αντικαταστήσει το σύνθετο τις τέσσερις δεκαετίες που είχαν περάσει), αχνοφαινόταν το μαυρισμένο κορμί ενός κατοικιδίου. Κρίνοντας από το μέγεθος, μάλλον ήταν σκυλί και βρισκόταν στην ίδια άθλια κατάσταση με τον άνθρωπο στον καναπέ.
Η Τίφανι είχε δει αρκετά. Δεν ήθελε να μείνει περισσότερο σε αυτό το χρονικό σημείο, ούτε είχε καμία διάθεση να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί στο μητρικό σύμπαν της εκδοχής της, έτσι πληκτρολόγησε “2035” με μηχανικές κινήσεις, προκειμένου να αλλάξει Χρονοθαλλό για άλλη μια φορά.
Και τότε, για πρώτη φορά, στο Τερματικό Μετάβασης εμφανίστηκε ένα μήνυμα σφάλματος:
Το δωμάτιο ήταν καλυμμένο από μια μαύρη ουσία, σαν χρωστική σκόνη. Στον καναπέ υπήρχε κουλουριασμένο ένα μουμιοποιημένο σώμα, κατάμαυρο και με ορθάνοιχτο το στόμα, σαν να είχε ξεψυχήσει ουρλιάζοντας.
«Χριστέ μου», μουρμούρισε συγκλονισμένη η Τίφανι, «τι είναι αυτό;»
Η σκόνη είχε κατακαθίσει πάνω στα πάντα, βάφοντας κάθε σημείο του σαλονιού με μελανές αποχρώσεις. Κάτω από το τραπέζι (που είχε αντικαταστήσει το σύνθετο τις τέσσερις δεκαετίες που είχαν περάσει), αχνοφαινόταν το μαυρισμένο κορμί ενός κατοικιδίου. Κρίνοντας από το μέγεθος, μάλλον ήταν σκυλί και βρισκόταν στην ίδια άθλια κατάσταση με τον άνθρωπο στον καναπέ.
Η Τίφανι είχε δει αρκετά. Δεν ήθελε να μείνει περισσότερο σε αυτό το χρονικό σημείο, ούτε είχε καμία διάθεση να μάθει τι ακριβώς είχε συμβεί στο μητρικό σύμπαν της εκδοχής της, έτσι πληκτρολόγησε “2035” με μηχανικές κινήσεις, προκειμένου να αλλάξει Χρονοθαλλό για άλλη μια φορά.
Και τότε, για πρώτη φορά, στο Τερματικό Μετάβασης εμφανίστηκε ένα μήνυμα σφάλματος:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου