29.

    Το μυαλό της ήταν μουδιασμένο, το σώμα της παγωμένο. Είχε αποτραβηχτεί από το Τερματικό σαν να την είχε τινάξει ηλεκτρικό ρεύμα, καθώς αντιλαμβανόταν τι σήμαινε το μήνυμα που είχε μόλις διαβάσει: ο μητρικός Κόσμος της εκδοχής της δεν υπήρχε πια.
    Προσπάθησε να κατανοήσει τη βαρύτητα μιας τέτοιας πληροφορίας, όμως ο νους της δεν τη βοηθούσε. Πώς μπορούσε να αποδεχτεί τον χαμό ενός ολόκληρου σύμπαντος; Πόσο ασήμαντη ήταν η ζωή όταν μπορούσε να διαγράφεται τόσο απόλυτα, τόσο αμετάκλητα;
    Για πρώτη φορά από τότε που είχε ξυπνήσει στον Κρυπτόκοσμο, συνειδητοποιούσε πως η ανησυχία του Λύγκα για τη διατάραξη της κοσμικής ισορροπίας, την οποία η ίδια είχε τόσο απερίσκεπτα απορρίψει στη λαχτάρα της να επιστρέψει στο σπίτι της, είχε τη βάση της σε μια ευρύτερη αντίληψη των πραγμάτων – σύμπαντα κατέρρεαν υπό το βάρος της Εντροπίας, ολόκληρες χρονικές αλληλουχίες εξαφανίζονταν, αμέτρητες ζωές χάνονταν. Μπροστά σε αυτά, οι επιθυμίες μιας δεκαεπτάχρονης ήταν επουσιώδεις.
    Αναλογίστηκε το ταξίδι που είχε πραγματοποιήσει έως εκεί· τα εμπόδια που είχε περάσει, τα πλάσματα που είχε συναντήσει, τους κινδύνους που είχε αντιμετωπίσει.
Τον φίλο που είχε γνωρίσει.
Και τις ανείπωτες πράξεις που είχε κάνει – όλες απαραίτητες, όλες δικαιολογημένες στον βωμό της επιθυμίας της.
Τελικά, πού την είχαν οδηγήσει;
Κατά την περιπλάνησή της, είχε χάσει την ψυχή της.

    Αποφάσισε να κάνει μια τελευταία αναζήτηση στο Τερματικό Μετάβασης προτού πάρει τη μεγάλη απόφαση· έτσι επέστρεψε στον Κόσμο 1515 και επέλεξε τον Χρονοθαλλό 1990, δύο χρόνια μετά την αποκοπή της. Ήθελε, έστω και μέσα από μια οθόνη, να γνωρίσει την Τίφανι-2015 (έτσι την είχε στο μυαλό της), να δει την εκδοχή της από ένα σύμπαν που του απέμενε ελάχιστος χρόνος ζωής.
    Για ακόμα μια φορά, η γνώριμη όψη του σαλονιού εμφανίστηκε μπροστά της· οι γονείς της κάθονταν στον καναπέ (κάτι παράξενο για τον πατέρα της, αφού πάντα προτιμούσε την πολυθρόνα του) και συζητούσαν μεταξύ τους. Το δωμάτιο ήταν ακατάστατο – ρούχα και κουβέρτες βρίσκονταν αραδιασμένα στα έπιπλα, ενώ το χαλί ήταν γεμάτο παιχνίδια. Η Τίφανι άρχισε να αναρωτιέται αν είχε επιλέξει τον σωστό Κόσμο, καθώς τίποτα από αυτά δεν ήταν λογικό· η μάνα της ήταν σωστός κέρβερος όσον αφορούσε την καθαριότητα και την τάξη του σπιτιού.
    Η απορία της λύθηκε λίγα δευτερόλεπτα μετά, όταν ο πατέρας της πετάχτηκε όρθιος για να υποδεχτεί την εκδοχή της, που όμως δεν ήταν μόνη της. Η κοπέλα γούρλωσε τα μάτια της βλέποντας τη σφετερίστρια να κρατάει στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο, και τα πόδια της άρχισαν να τρέμουν, καθώς ο πατέρας της βοηθούσε την εναλλακτική Τίφανι να καθίσει στην αγαπημένη του καρέκλα.
    Μωρό· η Τίφανι-2015 είχε κάνει μωρό. Η κακή εικόνα δεν της επέτρεπε να το παρατηρήσει με λεπτομέρειες, όμως ήταν στρουμπουλό και μαυρομάλλικο. Οι γονείς της έμοιαζαν περισσότερο χαρούμενοι απ’ όσο τους είχε δει ποτέ της, όσο βρισκόταν στον κόσμο της – η μητέρα της πηγαινοερχόταν φέρνοντας μαξιλάρια, φαγητά και χυμούς, ενώ ο πατέρας της καμάρωνε σαν να είχε μόλις εκλεγεί δήμαρχος. Η εκδοχή της δεν είχε μάτια παρά μόνο για το μωρό της· το κρατούσε στοργικά στον κόρφο της και μειδιούσε αμέριμνα.
    Η εξορισμένη Τίφανι παρακολουθούσε αμίλητη, με έναν κόμπο στον λαιμό, τις ζωές δύο αγαπημένων της και μιας άγνωστης (κι όμως τόσο γνώριμης) να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια της. Στα πρόσωπά τους έβλεπε χαρά και μέλλον, έβλεπε ελπίδα και φως· ο Κόσμος 1515 ήταν τόσο διαφορετικός από τον 2015, που είχε βυθιστεί στο αιώνιο σκοτάδι.
    Κι εκείνη ήθελε να γυρίσει στο φως, κουρασμένη καθώς ήταν από τη λήθη του Κρυπτόκοσμου· ήθελε να επιστρέψει σπίτι της, σε γονείς και φίλους που δεν γνώριζαν καν ότι έλειπε – όμως τι θα σήμαινε αυτό για την εκδοχή της, τι θα συνέβαινε στην κοπέλα που είχε πάρει τη θέση της; Τι θα απογινόταν το μωρό της;
Τα λόγια του Λύγκα ήρθαν ξανά στον νου της:
«Όταν φτάσεις μπροστά στο Τερματικό Μετάβασης, θα πρέπει να πάρεις μια αυθόρμητη απόφαση· να κάνεις μια επιλογή που θα αποδείξει οριστικά το ποια είσαι, θα επικυρώσει την πραγματική ουσία σου».
Μήπως δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα για την τελική της επιλογή; Μήπως-
Η εικόνα χάθηκε και ένα καινούργιο μήνυμα εμφανίστηκε στην οθόνη του Τερματικού Μετάβασης, βγάζοντάς την από τον λαβύρινθο των σκέψεών της.

Τώρα ήταν η στιγμή που η ύπαρξή της θα ζυγιζόταν πραγματικά· τώρα ήταν η ώρα που θα έπρεπε να ξεπεράσει το τελευταίο εμπόδιο, αυτό της πεμπτουσίας της. Ποια ήταν τελικά;
Η Τίφανι πήρε μια βαθιά ανάσα και έδωσε την απάντησή της.